در اين عبارت نورانى، سخن از قرآن است كه به تصريح روايات، فضل آن بر ديگر سخنها همچون برترى خداوند بر آفريدگان اوست. (20: ص47) كتابى كه افضلُ كلِّ شيءٍ دون اللّه‏ است. (15: ج 1، ص 11) به عبارت ديگر، سخنى يافت نمى‏شود كه همپاى آن باشد؛ از آن روى كه قرآن كريم به عنوان معجزه ختمى مرتبت، ويژگيهايى در خود جاى داده است كه هر كس خود را بدان متخلّق سازد و از آن صفات، در راه كمال و سعادت خويش بهره جويد، يقينا به صراط مستقيم الاهى هدايت خواهد شد. (25: ج 1، ص 7) چرا كه اين كتاب يكى از دو جانشين بزرگ پيامبر، رشته محكم الاهى (32: ج 1، ص172) و ثقل اكبر هدايت (33: ج 7، ص 29) است كه از آسمان به سوى زمين امتداد يافته است. بدين روى، دستگير كسانى خواهد بود كه هدايتش را پذيرند و از اطاعتش شانه خالى نكنند.
از برجسته‏ترين صفاتى كه در اين جمله جلب نظر مى‏كند، نورانيّت و شفابخش بودن آيات و هدايتى است كه از طريق فرمان‏پذيرىِ بندگان، نصيب ايشان خواهد شد. در مقابل، نابينايى، بدبختى و گمراهىِ كسانى است كه خود را از زمره نيكان خارج و در صف معاندان داخل كرده‏اند.
اين سخن امام عليه ‏السلام كه در توصيف كلام اللّه‏ بيان داشته‏اند، متأثّر از آيه 46 سوره فصّلت است كه خداوند چنين مى‏فرمايد:
وَلَو جَعلناهُ قرآنا أَعجميّا لَقالوا لَولا فُصِّلَت آياتُهُ ءَأعجميٌّ و عربيٌّ قُلْ هُو لِلَّذين آمَنوا هُدًى و شِفاءٌ وَ الَّذينَ لا يُؤمنونَ فِي آذانِهم وَقرٌ وَ هُوَ عليهم عَمًى أُولئكَ يُنادونَ مِن مكانٍ بعيدٍ.و اگر ما آن را قرآنى به زبان عجمى ـ غير عربى ـ مى‏ساختيم، مى‏گفتند: چرا آيات آن به روشنى بيان نشده است؟ آيا كتابى عجمى و پيامبرى عربى؟ بگو: آن براى كسانى كه ايمان آوردند، رهنمونى و بهبودبخش است. و آنانى كه ايمان نياورند، در گوشهاشان سنگينى و گرانى است و آن بر آنها مايه كورى است. اينان گويى از جايى دور خوانده مى‏شوند.