(حديد (57) / 12)
روزى كه مردان و زنان مؤمن را بينى كه نورشان در پيش روى ايشان و از سمت راست ايشان، شتابان مىرود. امروز شما را مژدگان بهشتهايى است كه از زيرِ آنها جويها روان است؛ در حالى كه در آنجا جاويدان باشيد. اين است كاميابى و رستگارى بزرگ.
در تفاسير مأثور، از اين نور، به نور امام معصوم عليه السلام نيز تعبير شده است كه به واقع، عينيّت كتاب و تجسّم و تبلور آيات و در يك سخن: قرآن ناطق است. و به استناد آيه «يوم ندعو كلّ أُناس بإمامهم» (اسراء (17) 71)، پيشاپيش مؤمنان روانه مىشود و ايشان را به فردوس اعلى ره مىنمايد. (7: ج 4، ص 140؛ ج 2، ص 828؛ 25: ج 2، ص 302)
در احاديث معتبر، سخن از تجسّم قرآن كريم در قالب جوانى رعنا و خوشسيما است كه در رستاخيز و محكمه عدل الاهى، خود را به خلايق نشان مىدهد و از ميان آنها، برگزيدگان را گلچين و به بهشت و فردوس حقّ ره مىنمايد. در بخش شفاعت قرآن به اين حديث اشاره مىشود.
2. حاملان قرآن، صفات و امتيازات
اَللّهُمَّ إنّا نَعوذُبكَ مِن الشَّقْوةِ فِي حَملِهِ وَ العمى عَنْ عَملِهِ وَ الجَورِ عَنْ حُكمِهِ و العُلُوِّ عَنْ قَصدِهِ وَ التَّقصيرِ دُونَ حَقِّهِ، اللّهُمَّ احْمِلْ عَنّا ثِقْلَهُ وَ أَوجِبْ لَنا أجْرَهُ وَ أوزِعْنا شُكرَهُ وَاجْعَلنا نُراعِيهِ و نَحفَظُهُ، اَللّهُمَّ اجْعَلْنا نَتَّبِعُ حَلالَهُ وَ نَجتَنِبُ حَرامَهُ وَ نُقيمُ حُدودَهُ وَ نُؤدّي فَرائِضَهُ. خداوندا! به تو پناه مىبريم از آنكه در تحمّل آن (قرآن) دچار شقاوت گرديم، در كار بستِ [ دستوراتش] نابينا باشيم، از احكامش تجاوز و از توجّه به مقاصدش گردن فرازى كنيم و در مقام اعتراف به حقانيّت آن كوتاهى ورزيم. بار خدايا سنگينى آن را از دوش ما بر زمين نِه و پاداشش را بر ما لازم دار و چگونگى شكر و سپاس از آن را به ما الهام كن. ما را به گونهاى پرورش ده تا آن را به خوبى، نگاه
