همچنين او با تبعيّت از نداى درونى خويش، از فرمانهاى فرستادگان الاهى در جهت رسيدن به بندگى، پيروى مىكند و ذخيرههاى عقل خويش را باز مىشناسد و در اين راستا رابطه صحيح و اخلاقى خود را با خدا، پيشوايان، خويشتن و اطرافيان برقرار مىكند.
بازشناسى ذخيرههاى عقل به تقويت عقل مىانجامد و در اثر تقويت عقل، نتايج ارزشمندى نصيب بنده مىگردد؛ از جمله اينكه منجر به عبرتگيرى فراوان او از حوادث مىشود (1: ص 471، ش 10756) و پيش از آغاز هر كارى درنگ و تأمّل مىورزد (11: ج 1، ص 199) و بدين وسيله، خود را از پشيمانى بر اثر عجله، مىرهاند. (7: ج 1، ص 100)
وجود عقل زمانى معنى و مفهوم درست خود را دارد كه با صفات بسيارى (بيش از 30 صفت در حديث عقل و جهل) حضور و ارتباط خود را با جامعه نشان دهد. ساختارى بر اساس انصاف، عدل، مهربانى، گذشت و صبر و... كه اينها همه، به او شادابى و طراوت و سلامت و عزّت مىبخشد و او را موفّق و سعادتمند مىگرداند. به نظر مىرسد اين سه مسئله ارتباطى (ارتباط با خود، با خدا، با اجتماع) به طور تنگاتنگ و حلقهوار، به هم متّصلاند و در همديگر تأثير و تأثّر دارند. فرد هر قدر به اين فضائل نزديكتر باشد، عاقلتر و سالمتر خواهد بود و به هر مقدار كه از اين صفات دور باشد، از سلامت روان فاصله مىگيرد و بيمارى جهل و به دنبال آن بيمارى روان خواهد داشت؛ چرا كه گفتيم روان از نحوه چگونگى فكر و انديشه برخاسته از عقل، متأثّر است.
1. ارتباط انسان با خدا
همان طور كه در بيان حديث لشكريان عقل و جهل، به طور مختصر، اشاره شد، در آيات و احاديث فراوان ديگر نيز اين ارتباط بر اساس سه محور خدا، خود، اجتماع، به شكل قوى به چشم مىخورد. سرآغاز ارتباط صحيح با خدا معرفت به
