اوست. اين رابطه، بر اساس معرفت صحيح از استحكام خاصّى برخوردار و بر اعمال عبادىِ فردى و اجتماعى انسان، تأثير به‏سزايى مى‏گذارد. به دنبال اين معرفت، رفتارهايى از او خواسته شده است؛ چرا كه نتيجه آن معرفت صحيح، بروز حالات درونى و خلق و خوى بسيار پسنديده است. معرفت خدا، به فرمايش معصومين عليهم ‏السلام نورى در تاريكى و نيروى هر ناتوانى و شفاى هر بيمارى است. (12: ج 8، ص 247)
اين تعبيراتِ مكتب انسان‏ساز و نجات‏بخش بشريّت، اين گونه به ما شناخت مى‏دهد كه خداىِ معتَقد ما بسيار رحمن و رحيم است و بندگان خصوصا مؤمنين را بسيار دوست مى‏دارد. (14: ج 69، ص 331) هر چه آدمى به او نزديك‏تر شود، از فيوضات رحمانيّتش، فراوان بهره‏مندش مى‏سازد و آن گاه كه بنده سر بر آستان فرمانبرى او نهد، محبّت ويژه‏اش شامل حال او مى‏شود و خدا جانش را با يقين، نيرو مى‏بخشد (همان: ج 100، ص 26) و مايه كمال و رشد را به او الهام مى‏كند (همان) و قلبى سليم و خويى خوش و حركتى بر اساس اعتدال را رزق و روزى او مى‏فرمايد (1: ص 67، ش 895) و جامه عفّت بر او مى‏پوشاند (4: ص 278) و خلاصه، او را به صفات نيك اخلاقى و سلامت نفس مزيّن مى‏گرداند و به پاداش فرمانبرى و اطاعت بنده، خدا انيس و مونس او مى‏شود تا آنجا كه وى از هر رفيق و انيسى، بى‏نياز مى‏گردد. (1: ص 82، ش 1288)
اين خداى مهربان ودود از سر مصلحت و حكمت، مقدّراتى را براى بنده‏اش پى مى‏ريزد و به اجرا در مى‏آورد كه برخى مسرّت بخش و برخى كراهت‏آور است؛ ولى در آنچه خدا براى بنده‏اش خواسته، يقينا مصلحت او و نهايتا خير اوست، چنان كه قرآن مى‏فرمايد: وَ عَسَى أنْ تَكْرَهُوا شَيْئا وَ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ عَسَى أنْ تُحِبُّوا شيئا و هو شَرٌّ لَكُمْ و اللّه‏ُ يَعْلَمُ و أنْتُمْ لاتَعْلَمُونَ (بقره (2) / 216) اينجاست كه بنده مؤمن و وارسته به خدا اعتماد مى‏كند؛ كارش را به او وامى‏گذارد و مى‏داند كه در هر قضاى الاهى خيرى