آنچه در جامعه از او ديده مى‏شود، حجب و حيا و پوشش و عفّت است. مؤمن مظهر صلح و صفاست؛ لذا كينه او نسبت به مردم لحظه‏اى است و زمانى كه از برادر خود جدا شود، در دل خود كينه‏اى نسبت به او نگه نمى‏دارد و اين علامت عاقل است. (14: ج 72، ص 211) مشى و مرام او با فروتنى و خشوع و به دور از هر گونه تكبّرى است. (نهج البلاغه، خطبه متّقين) در هنگام برخورد با جاهلان، حلم و وقار خود را از دست نداده، و با آنان رفتارى بر اساس سلام و امنيّت دارد. (فرقان (25) / 63) او با آحاد مردم مدارا مى‏كند و اين ثمره عقل اوست تا از گزندها و نيرنگهاى بعضى از مردم در امان باشد. (1: ص 53، ش 416) و سرانجام با اهل معصيّت، به مهربانى رفتار مى‏كند. (نهج‏البلاغه، خطبه 140) خداى رحيم و كريم هم اين وعده را به او داده است كه هيچ كس دلى را شادمان نسازد، مگر اينكه خداوند از آن شادمانى لطفى بيافريند و بدان گاه كه گرفتارى و مصيبتى بدو رسد، آن لطف همچون آبى كه در نشيب روان گردد، به سوى آن مصيبت و گرفتارى، سرازير شود و آن را از او براند؛ همچنان كه شتر غريبه رانده مى‏شود. (نهج البلاغه، حكمت 257)
از خداوند منّان توفيق هر چه بيشتر معرفتش و شناخت وظايف بندگى درگاهش و خدمت به خلقش؛ به خصوص خدمتگزارى به آستان مقدّس مولايمان حضرت ولى عصر ـ عجّل اللّه‏ تعالى فرجه الشريف ـ را براى همه مؤمنين، مسئلت مى‏نمايم.

منابع

قرآن كريم.
نهج البلاغه، به تصحيح صبحى صالح.
1. آمِدى تميمى، عبدالواحدبن محمّد. غرر الحكم و درر الكلم. قم: دفتر تبليغات، 1366ش.
2. اسكافى، محمّدبن همام. التمحيص. قم: مدرسه امام مهدى عليه ‏السلام ، 1404ق.
3. حرّانى، حسن‏بن شعبه. تحف العقول. قم: جامعه مدرّسين، 1404ق.
4. ديلمى، حسن‏بن ابى‏الحسن. اعلام الدين. قم: مؤسسه آل البيت عليهم ‏السلام ، 1408ق.