البته اين نکته نيز بايد مورد توجّه و تأکيد قرار گيرد که تجرّي يا يأس، ممکن است فراگير بوده و به صفت پايدار فرد در رابطه با خدا تبديل شود، و ممکن هم هست که موردي باشد. بدين ترتيب، ممکن است که برخي از افراد، در پاره‌اي از موارد، تجرّي نسبت به خداوند داشته باشند و در بعضي ديگر از موارد، يأس از خدا داشته باشند. بنا بر اين، منظور از تجرّي و يأس، لزوماً اين نيست که فرد، کاملاً اهل تجرّي و يا يأس باشد.
نکته بسيار مهم و جالب توجّه، اين است که در مقابل دو بُعد بيم و اميد ـ که افراط در آنها مشکل‌ساز خواهد بود ـ ، به نظر مي‌رسد که بُعد محبّت به خدا، حالت افراط ندارد و به عبارت ديگر، هر چه شدّت پيدا کند، منفي نمي‌شود و به وضعيت يا حالت نامطلوب نمي‌رسد. بنا بر اين، هر چه بيشتر باشد بهتر است؛ يعني حد بهينه ندارد. اين مفهوم، در آيات و روايات هم آمده است که خدا را حتّي از خودتان هم بيشتر دوست بداريد.^۱
اينک با فرض موارد مورد اشاره در دو بند ياد شده، بلافاصله اين پرسش مطرح مي‌شود که چگونه مي‌توان در ابعاد ترس و نياز، يأس (حالت نامطلوب) را از خشيت (حالت مطلوب)، و نياز به خودِ خدا (حالت مطلوب) را از تجرّي (حالت نامطلوب) جدا و متمايز کرد (در حالي که نمرات بالاتر در الگوي فرضي ارائه شده، عملاً حالت‌هاي مطلوب‌تر و سالم‌تر را نشان مي‌دهند)؟ به نظر مي‌رسد که با در نظر گرفتن دو شرط (به صورت هم‌زمان) مي‌توان اين تمايز را با موفّقيت انجام داد:

1. داشتن خوف و رجا با هم

همان گونه که گذشت، آنچه که در اسلام موکداً بدان توصيه شده، داشتن خوف و رجا (ترس و نياز) هر دو با هم است و نه فقط يکي از آنها. در توضيحي هم که پيش از اين، در باره آيات خوف و رجا ارائه شد، نشان داده شد که اهميت همراهي اين دو با يکديگر، تعديل آنها، و جلوگيري از تأثيرات نامطلوب اين حالت‌ها به تنهايي است. به عبارت ديگر، راهبرد اصلي آسيب‌زدايي از خوف و رجا يا بيم و

تجرّي و احساس ايمني نسبت به انجام دادن گناه و نافرماني در برابر خداوند اشاره کرده و مردم را از آن، برحذر داشته و نهي نموده است^۱ و تلاش کرده که با يادآوري صفات جلاليه خداوند عظيم، آنها را از حالت تجرّي خارج نمايد.^۲
همچنين احاديث فراواني از معصومان عليهم السلام در دست است که در همين چارچوب، به نهي از تجرّي نسبت به خداوند پرداخته^۳ و آن را جزو بدترين و بزرگ‌ترين گناهان برشمرده‌اند. براي مثال، هنگامي که شخصي از امام صادق عليه السلام در باره انواع گناهان کبيره مي‌پُرسد، ايشان تجرّي نسبت به خدا را يادآور مي‌شود و به آيه شريف (أَ فَأَمِنُوا مَكْرَ اللهِ) اشاره مي‌کند.^۴ احساس امنيت‌هاي نادرست، از جمله احساس امنيت از آينده، به اين دليل مورد نکوهش قرار گرفته است که کسي که احساس امنيت مي‌کند، نسبت به مخاطرات، حسّاس نمي‌شود و بنا بر اين، خود را از آنها نيز بر حذر نمي‌دارد و در نتيجه، در دام خطرها گرفتار مي‌شود.