عقل و نقل، قيام مصلح براى ايجاد اصلاحات اصيل، توضيح هويّت مصلح جهانى، مهدويّت و منطق توحيدى، انتظار به عنوان يکى از واجبات مسلمانان در عصر غيبت، لزوم اصلاح فردى و اجتماعى براى شخص منتظر، مهدى واسطه‌ى فيض بين خداوند و مردم، محور گفت‌وگو و ملاک تشخيص اقوال، اشاره به پنج جلد دائره‌المعارف و موضوعات آن، توضيح روش کار واستفاده از نصوص دينى.
پس از آن، باب اوّل با موضوع «مسأله‌ى مهدويّت در تنزيل آيات قرآنى» آمده که حدود دويست صفحه در بر دارد.
اين باب، خود شامل دو فصل است:
فصل اوّل، آياتى است که به وجود امام و غيبت ايشان اشاره مى‌کند که آيات و نتايج برگرفته از آيات ذکرشده عبارت‌اند از:
1. آيه‌ى 71 و 72 سوره‌ى اسراء: دعوت عمومى مردم به پيروى از امام زمان خودشان. (ص 39 ـ 49).
2. آيه‌ى 7 سوره‌ى رعد: سنّت الاهى ثابت يعنى ارسال هدايت کننده براى هر قوم. (ص 49 ـ 53).
3. آيه‌ى 89 سوره‌ى انعام: موکّلان دين خدا، معرفى آنان و عصمت و طهارت موکّلان. (ص 53 ـ 64).
4. آيه‌ى 124 سوره‌ى بقره: امام هدايت‌کننده علاوه بر عصمت، از نسل ابراهيم است و مقام امامت غير از مقام است. اين آيه هم‌چنين به معنى امام، مسؤوليّت امام، صفات امام و عصمت امام اشاره دارد. (ص 64 ـ 81).
5 . آيه‌ى 28 سوره‌ى زخرف: استمرار وجود هدايت‌گرى در ذريّه‌ى حضرت ابراهيم تا روز قيامت. (ص 81 تا 85).
نويسنده در خاتمه‌ى اين فصل، نتيجه مى‌گيرد که مطابق مفاد آيات مذکور، امام هدايت‌گر، به دستور خداوند، کسى جز حضرت مهدى نيست و اين همان اصل اعتقاد به مذهب اهل بيت و شيعيان است.
فصل دوم: آياتى است که به اقدامات و اصلاحات حضرت مهدى عليه السلام بعد از ظهور اشاره مى‌کند:
1. آيات 32 و 33 سوره‌ى توبه، آيات 8 و 9 سوره‌ى صف و آيه‌ى 28