سوره‌ى فتح: اتمام نور الاهى با ظهور اسلام به دست مؤمنان، غلبه‌ى اسلام بر تمام اديان، عدم تحقّق اين وعده تا حال حاضر، بشارت به اقامه‌ى دولت اسلامى جهانى، برپايى اين دولت به وسيله‌ى جهاد، رهبرى که بايد خداوند اسلام را به دست او آشکار کند. (ص 90 تا 100).
2. آيه‌ى 105 سوره‌ى انبيا، آيه‌ى 55 سوره‌ى نور و آيه‌ى 41 سوره‌ى حج: جانشينى مؤمنان شايسته روى زمين و صفات وارثان زمين، منظور از جانشينى آنان در زمين (قدرت‌يافتن اسلام، برقرارى امنيّت و از بين رفتن شرک)، از بين رفتن اختلافات در دين، برقرارى جامعه‌اى خالى از کفر و نفاق که تمام اين ويژگى‌ها در حکومت حضرت مهدى مصداق مى‌يابد. (ص 100 تا 122).
3. آيه‌ى 56 سوره‌ى ذاريات: هدف خلقت انسان، عبادت خداوند است که تاکنون محقّق نشده و بايد به محقّق شود. (ص 122 تا 150).
4. آيات 51 تا 54 سوره‌ى مائده: پايان ارتداد از دين حق. (ص 150 تا 220).
باب دوم کتاب، آيات تأويلى و تطبيقى با موضوع مهدويّت را در بر دارد، که نزديک به چهارصد صفحه به آن اختصاص يافته است.
اين باب شامل دوازده فصل است:
فصل اوّل: مقامات حضرت مهدى و ويژگى‌هاى او (ص 231 تا 261).
فصل دوم: ولادت و غيبت امام عليه السلام (ص 266 تا 287).
فصل سوم: علل وقوع غيبت (ص 287 تا 316).
فصل چهارم: نتايج ايمان به حضرت مهدى در دوره‌ى غيبت (ص 316 تا 352).
فصل پنجم: نتايج کشمکش‌ها و درگيرى‌ها پيرامون حضرت مهدى در دوره‌ى غيبت (ص 352 تا 363).
فصل ششم: روز پيروزى و جداشدن حق از باطل (ص 363 تا 392).
فصل هفتم: وظايف مؤمنان در عصر غيبت (ص 392 تا 424).
فصل هشتم: از بين رفتن ارتداد، تباهى و فساد توسّط حضرت مهدى (ص 424 تا 474).
فصل نهم: حتميّت وقوع پيروزى حضرت مهدى (ص 474 تا 532).
فصل دهم: نشانه‌هاى عمومى ظهور حضرت مهدى (ص 532 تا 560).