27. الإذاعة لما کان و ما يکون بين يدي السّاعة (سيّد شيخ محمّد صديق حسن‌خان قنّوجى هندى، متوفى 1307)
مقدّمه و حواشى: ابراهيم يحيى احمد، نشر: دارالمدنى، جدّه، چاپ دوم، 1406.
مؤلّف، اين کتاب را نوشته تا مردم زمان خود را از خواب غفلت بيدار کند و از گناهان دور سازد. در اين کتاب (ص 94 ـ 122) تحت عنوان «باب في الفتن العظام و المحن الّتي تعقبها السّاعة، و هي کثيرة جدّا» از علائم وقوع قيامت سخن گفته که يکى از آن‌ها مهدى منتظر فاطمى است.
صديق حسن‌خان، احاديث وارده در مورد مهدى را ـ با اختلاف روايات آن‌ها در حدّ تواتر مى‌داند. (ص 94) وى، کلام ابن‌خلدون را نقل و ردّ مى‌کند و براى ارزيابى احاديث، ضوابطى ديگر غير از ضوابط مشهور محدّثان اهل تسنّن، قائل است. آن‌گاه صحّت احاديث مربوط به مهدى را بر آن اساس ارزيابى مى‌کند. تواتر احاديث مربوط به مهدى، از زبان و کلام شوکانى و پس از آن، محمّدبن‌اسماعيل صنعانى و برزنجى آمده است. (حمش، ص 48)
28. القول الصحيح في الردّ على من أنکر خروج المهديّ و سيّدنا عيسى المسيح (امام ... استاد محمّد صالح امرش حسينى حنفى ازهرى)
اردن: مطبعه وطنيّه، بى‌تاريخ.
مؤلّف در پايان کتاب 42 صفحه‌اى خود، تاريخ پايان نگارش آن را بيستم ذى‌الحجّة 1346 مى‌داند. کتاب، در جهت تأييد عقيده به مهدى است. (حمش، ص 48)
29. تحفة الأحوذيّ شرح جامع الترمذيّ (علامّه مبارکپورى هندى، م 1353)
مبارکپورى در شرح حديثى که ترمذى در مورد مهدى آورده (تحفه‌الاحوذى 6 / 485) مى‌گويد که حديث عبداللّه‌بن مسعود، کمتر از درجه‌ى «حَسَن» ندارد، بلکه اين حديث با شواهد و توابع آن، بى‌ترديد براى احتجاج مفيد است. پس عقيده به خروج و ظهور امام مهدى، قول حق و صواب است. (حمش، ص 49)
