الوهيّت خداوند متعال به بهانه‌ى ادّعاى الوهّيت فرعون است. (حمش، ص 236 ـ 237)
33. أشراط السّاعة (دکتر يوسف‌بن عبداللّه‌بن يوسف وابل)
دمم (عربستان) : دار ابن‌الجوزى، چاپ نهم، 1418= 1997، 483 صفحه.
اصل کتاب، پايان نامه‌ى مؤلّف بوده که در سال 1404 در دانشگاهم‌القرى از آن دفاع کرده است. به عقيده‌ى مؤلّف، خبر واحد در عقايد حجت دارد. وى، اشراط السّاعه را به دو گروه تقسيم مى‌کند: ساعت بزرگ و ساعت کوچک. آن‌گاه مهدى، مسيح، دجّال، يأجوج و مأجوج را از علائم ساعه‌الکبرى مى‌شمارد و در مورد مهدى، در فصل اوّل از باب دوم، 25 صفحه سخن مى‌گويد که به عقيده‌ى جازم نسبت به مهدى مى‌رسد. (حمش، ص 53 ـ 54)
34. ترقبوا ظهور المسيح الدّجّال و المهديّ عليه السلام (فائق محمّد داوود)
عمّان (اردن) : دار الاسراء، چاپ سوم، 1999 ميلادى، 152 صفحه.
مؤلّف در دو موضع (ص 54 تا 56 و 93 تا 100) درباره‌ى مهدى و تواتر احاديث مربوط به او سخن گفته و کلام سعيد ايّوب را نقل کرده است. (حمش، ص 54)
35. صحيح أشراط السّاعه و وصف ليوم البعث و أهوال القيامة (شيخ مصطفى ابوالنصر شلبى)
جدّة (عربستان) : مکتبة السوادى، چاپ دوم، 1420، 408 صفحه.
نويسنده، عقيده به مهدى منتظر را به عنوان نخستين علامت از اشراط الساعه، آورده (ص 185 تا 200)، در به اره‌ى ويژگى‌هاى او و تواتر احاديث مهدويّت به بيان سفّارينى، برزنجى، صديق حسن‌خان، شوکانى، کتانى و البانى سخن مى‌گويد. (حمش، ص 54 ـ 55)
