چاپ مکتبة القدسى، 1356.
فصل «ذکر ما جاء أنّ المهديّ فى آخرالزّمان منهما» درباره‌ى مهدى است. مراد از منهما، امام حسن و امام حسين عليهماالسلاماست. (حمش، ص 28)

11. فرائد السمطين في فضائل المرتضى و البتول و السبطين و الأئمّة من ذرّيّتهم عليهم السلام (فخر الاسلام، صدرالدّين، ابوالمجامع، ابراهيم‌بن سعدالدّين محمّد بن مؤيّد حمّويى ^۱ شافعى 624 ـ 732)

کتاب با تحقيق شيخ محمّد باقر محمودى چاپ شده است. مؤلّف، مسأله‌ى مهدويّت را در 33 صفحه آورده است. مؤلّف، شخصيّت مهدى را بر اساس روش اهل سنّت بررسى مى‌کند. (احاديث 561 تا 578) وى حديث «من أنکر خروج المهديّ فقد کفر» را از طريق ابوبکر کلاباذى (م 385) روايت مى‌کند، بدون اين که بر آن تعليقه بزند. تأليف کتاب در سال 716 به انجام رسيده است. (حمش، ص 28)

12. سير أعلام النبلاء، (حافظ شمس‌الدّين محمّدبن احمد ذهبى، م 748)

حافظ ذهبى در کتاب خود (13 / 119 ـ 122) عقيده‌ى شيعه در مورد مهدى را نقل و آن را ردّ مى‌کند، ضمن آن که در وصف مقام علمى دوازده امام شيعه سخن مى‌گويد. (حمش، ص 29 ـ 31)

13. فريدة العجائب و فريده‌الغرائب (علّامه سراج‌الدّين ابى‌حفص عمربن مظفّربن عمر معرّى حلبى شافعى معروف به ابن‌وردى، م 749)

چاپ قاهره، 1309، مطبعه عثمان عبدالرزّاق.
نويسنده، بسيارى از فتن و ملاحم را ياد مى‌کند. (ص 197 ـ 199) از جمله خروج مهدى، و برخى از روايات را در اين دوره مى‌آورد. (حمش، ص 31)

14. المنار المنيف في الصحيح و الضعيف (امام علّامه شمس‌الدّين ابوعبداللّه‌ محمّدبن ابى‌بکر مشقى زرعى حنبلى معروف به ابن‌قيّم جوزيّه، 691 ـ 751)