تحقيق: شيخ عبدالفتاح ابوغدة حلبى، نشر: حلب، دار مکتب المطبوعات الاسلاميّة.
فصل پنجاهم کتاب (ص 141 ـ 155) مخصوص احاديث مهدويّت است. ابن‌قيّم جوزيّه ـ به شيوه‌ى ديگر محدّثان اهل تسنّن ـ حضرت مهدى را از نسل امام حسن عليه السلام مى‌داند. امّا نکته‌ى خاصّى که مى‌افزايد، آن است که «سرّ لطيف» اين مطلب، صلح‌جويى آن حضرت است که خداوند در برابر آن، موهبتى برتر از خلافت به ايشان داد، برخلاف امام حسين که براى خلافت حرص مى‌ورزيد و براى آن جنگيد و در نهايت به آن نرسيد!
دکتر حمش پس از نقل اين کلام در حاشيه مى‌نويسد: اين گونه برداشت نسبت به کار امام حسين [عليه السلام] باطل است؛ زيرا حضرتش در برابر انحراف دينى که در ميان امّت پيش آمده بود، مقاومت کرد و در برابر تبديل نظام سياسى اسلامى به نظام سلطنتى وراثتى ايستادگى کرد. (حمش، ص 32).
ابن‌قيّم چندين حديث در مورد مهدى نقل مى‌کند که در مورد بعضى سکوت کرده؛ به تضعيف برخى ديگر مى‌پردازد. (حمش، ص 32) وى نيز از قصّه‌ى سرداب سخن مى‌گويد و انتظار شيعه را به انتظار يهود براى منجى خود تشبيه مى‌کند. (حمش، ص 33)
15. النهاية في الفتن و الملاحم (حافظ ابن‌کثير، م 774)
تحقيق: احمد عبدالشافى، نشر دارالکتب العلميّة، چاپ اوّل 1408. وى در فصل «المهديّ الّذى يکون فى آخرالزّمان» (حمش، ص 23 ـ 27) از حديث «لا مهديّ إلّا عيسى‌بن مريم» به روشنى دفاع مى‌کند. (حمش، ص 33 ـ 34)
16. تفسير القرآن العظيم (حافظ ابن‌کثير)
وى در تفسير خود (2 / 35) ذيل آيه‌ى 12 سوره‌ى مائده «بعثنا منهم اثنيعشر نقيبا»، حديث جابربن سمره را مى‌آورد که پيامبر فرمود: «لا يزال أمر النّاس ماضيا ما ولّاهم اثناعشر رجلاً... کله‌ام من قريش...» سپس ضمن توضيحات خود اشاره مى‌کند که يکى از اين دوازده تن، مهدى است که در احاديث وارده از او ياد
