شناختند و به فرموده «سَلوني عِنِ االقُرآن» ^۱ مرجعِ «فَاسْئَلوا أهلَ الذِّكرِ»^۲ پذيرفتند. از اين رو، در تفسير كتاب خدا، كلام ايشان را به عنوانِ ميزان باور نمودند و آراء تفسيرىِ ديگران را بدين معيار سنجيدند. البتّه گروه اكثريّت، با در دست گرفتنِ قدرت و حكومت، هرگز به رهبران مورد قبول و اعتقادِ گروه اقليّت، مجال و ميدان ندادند تا جامعه‏ى اسلامى را بر اساس برداشت و نگرشِ خويش، از تعاليم انسان‏سازِ قرآن، رشد دهند و اداره كنند.
به هر حال سنّيان و شيعيان، در سه منبع زير از مصادر تفسير اثرى يا بالمأثور، اشتراك نظير دارند كه در متون و آثارِ تفسيرىِ خود، از آن منابع، بنا بر أسناد مورد قبول خويش، آورده‏اند:
1ـ آياتى از كلام اللّه‏، كه آيه‏ى مورد نظر را تبيين مى‏كنند و به تعبير قرآن، «آيات مُبَيِّنات»^۳ هستند.
2ـ احاديث قدسى، كه گفتار پروردگار است، به نقلِ پيامبر، و به روايت فرشته‏ى روح‏الأمين.
3ـ روايات تفسيرىِ پيامبر، بلكه به عبارت درست‏تر، سنّت ايشان شامل: اقوال، افعال، تقارير.
امّا همان‏گونه كه گفته شد، اهل سنّت، گفته‏ها و گاه كرده‏هاى اصحاب، تابعانِ