در ميراث مكتوب مكتب امامت، به قيام مهدى آخرالزّمان و پيشامدهاى مرتبط با آن، تفسير گرديده است.

وجه پنجم: روشِ اين گفتار در بخش‏بندى آيات:

نحوه‏ى ايجاد ارتباط، يا برداشت تفسيرى ميان آيه و موضوع، به ويژه در تفاسير اهل البيت عليهم ‏السلام ، هميشه بر يك مناط و منوال نيست:
گاهى، معناى روشن ظاهر كلمات آيه، بستگى آن را به موضوع مهدويّت، به خوبى مى‏رساند.
زمانى، آيه به ظاهر، از مبحث ديگرى سخن مى‏گويد؛ امّا در باطن، اشاره به مطلب ما دارد.
گهگاهى، موعود منتظَر و حوادث روزگار او، مصداق تامّ يا أتمِّ يك محتواى قرآنى مى‏باشد.
و سرانجام، در مواردى از حديث معصوم، ضمن بيان ويژگى‏هاى موعود و رويدادهاى عصر ظهور، آيه‏اى به عنوان شاهدِ مثال آورده شده، تا آن سِمات و نكات، مسدَّد و مستند گردد.
بر اين اساس در هر فصل، آيات قرآنى، متناسب با نحوه‏ى ارتباط آن با موضوع، در يكى از بخش‏هاى چهارگانه‏ى زير قرار داده شده است:

بخش يكم: تفسير ظاهر آيات

بخش دوم: تأويل باطل آيات

بخش سوم: تعيين مصداق

بخش چهارم: تمثّل و استشهاد

امّا، درون بخشهاى فوق، آيات مفسّره، بر پايه‏ى نظم تدوينى قرآن مرتّب شده است. آن‏گاه، به دنبال هر آيه، اخبار و احاديث تفسيرى، با رعايت تقدّم معصومين بر ديگران، و مراعاتِ تقدّم زمانى درباره‏ى افراد هر دو گروه، عرضه گرديده؛ كه البتّه در متن، به كهن‏ترين مصدر استناد يافته و ديگر مصادر، چه سنّى يا شيعه، در زير نويس آمده است.