اهل منزل، ايّام تابستان را در آن به سر مى‏بردند. خانه‏ى حضرت هادى عليه ‏السلام نيزـ كه پس از ايشان مسكن امام حسن عليه ‏السلام گرديدـ مانند ديگر خانه‏ها سرداب داشت. امام مهدى عليه ‏السلام ، در همين خانه به دنيا آمد و پنج سال نخست عمر را در آن‏جا، كنار پدر و بستگان مى‏زيست. روزهاى داغ تابستان را نيز، همانند ديگر مردم سامراء، به همراه اهل خانه در سرداب مى‏گذراند. پس از شهادت امام يازدهم و نماز حضرت مهدى بر جنازه‏ى پدرـ بنابر داستانى كه شيعيان و سنّيان، هر دو، از زبان يكى از جلّادان حكومتى نگاشته‏اندـ ^۱ چون آن دژخيمان، به قصد كشتن حضرتش، بدان خانه درآمدند، ايشان را در اتاق سرداب، در حال نماز ديدند. اگرچه آنان، در اين نوبت، و در دو هجوم بعدى، به اراده‏ى الاهى، به امام مهدى دست نيافتند و ايشان از آن خانه به سلامت بيرون شدند؛ ^۲ امّا از همين داستان، كه پايه و مايه‏ى چندانى هم ندارد ^۳ ؛ افسانه‏ى ساختگى سرداب ساخته و پرداخته شد. به ويژه، چون بعدها، شيعيان به زيارت اين خانه‏ـ كه محلّ سكونت و مكان عبادت سه امام و مدفن ابدان پاك دو تن از ايشان و برخى از بستگانشان بودـ آغاز كردند، نويسندگان اهل سنّت نيز، بهانه‏اى قوى‏تر به دست آوردند تا از كلمه‏ى فارسى سرداب‏ـ كه نزد عرب‏زبانان، غريب و نامأنوس است‏ـ ^۴ براى كوبيدن و مسخره‏كردنِ نامنصفانه‏ى معتقدان به آن جناب، به شدّت بهره‏بردارى كنند؛ و به حضرتش با تعابيرى چون: «مولود موهوم سرداب» و «همزاد و همتاى غول!! و سيمرغ!!» اهانت نمايند. ^۵ به