كس ندانست كه منزلگهِ معشوق كجاستاين قدَر هست كه بانگ جَرَسى مى‏آيد ¹
قرآن كريم، كلام نورانى آفريدگار، و كتاب جاودانى اوست. رودبارى خروشان از دانش و بينش است كه از اقيانوس بى‏كرانِ علم و حكمت پروردگار، سرچشمه مى‏گيرد. به عنوان نظامنامه‏ى آفرينش جهان، و آيين‏نامه‏ى رشد و پرورش انسان، از آسمان وحى يزدان، بر جانِ برگزيده‏ى آدميان فرود آمده و از زبان پاك ايشان، بر گوش هوش جهانيان، خوانده شده است.
اين تابش و درخششِ بى‏كرانِ نور و فروغ ربّانى، كه مايه‏ى پيرايش و پردازشِ دل‏هاى پاك بندگان و ستايندگانِ ذات اقدس الاهى مى‏باشد، حيات ابدى و دوام سرمدى دارد. هرگز پوده و پژمرده نشود و كهنه و فرسوده نگردد. گذر روزگاران، از ارزش و گرانشِ آن نكاهد و ستيز بدخواهان، بدان آسيب و شكست نرساند.
چنين دانشنامه‏اى، كه خداى فرزانه، آن را به نشانِ «تِبْيانا لِكُلِّ شَى‏ء» ² مزيَّن دانسته و بر كمال محتواى آن، بدين‏گونه گواهى داده كه: «ما فَرَّطْنا فِى الكِتابِ مِنْ شَيْى‏ءٍ» ³ ، هرگز شايسته، بايسته و برازنده نيست كه از پيش‏بينى و آينده‏نگرى، درباره‏ى سرنوشت انسان و جوامع انسانى، سرباز زنَد و موضوعى چنين سترگ را، به دست فراموشى بسپارد.
كتاب خدا، در موضوع مهدويّت، همانند بسيارى از حقايق مشابه، خالى از پيام، و عارى از كلام نمى‏باشد؛ بلكه قرآن، بنا بر همان سبْك و اُسلوبِ ويژه‏ى خود ⁴ به ترسيم طرح كلّى از آتيه‏ى جهان، و تبشير عصر رهايى در آينده‏ى انسان، پرداخته؛ و در برخى خصائص و علائم روزگار ظهور نيز، به اجمال و اشاره اكتفا فرموده است. امّا بيانِ جزئياتِ حسب و نسب، يا اندام و رخسارِ مهدى، بلكه مختصّات ياران و همگامان وى در حكومت جهانى و ديگر نمادها و نشانه‏هايى كه مدّعيان دروغين را رسواى همگان مى‏سازد؛ به حديث رسول اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمو تبيين