اهلش را زنده مىكند.
اين برنامه، تنها در بخش ويژهاى از جهان نيست، بلكه در تمام جهان است و در تمام ابعاد فردى، اجتماعى، اعتقادى، اقتصادى، فكرى، و... اجرا خواهد شد. در جامعه قبل از ظهور، خداوند به معنى واقعى عبادت و پرستش نمىشود، حق و حقوق واقعى مردم زير پا نهاده مىشود، حق قرآن يعنى عمل كردن به آن، ادا نمىشود، احكام و حدود الاهى تعطيل مىشوند، انواع ستمها، ناراحتىها، مشكلات و انواع محروميتها، فقر، قحطى و جنگ و... بر اجتماع بشرى سايهگستر مىشود. براى سامان بخشيدن به چنين جامعهى آشفته و پر از هرج و مرج، وجود تعداد كافى از اشخاص با اخلاص و مؤمن و آزموده براى پيكار جهانى حضرت در راه حق و هدايت، ضرورت دارد كه بتوانند بار سنگين چنان اصلاحات وسيعى را در جهان به دوش بكشند.
تربيت چنين افرادى قطعا نياز به گذر زمان دارد. بايد در ميان اين صحراى سوزان، گلهايى برويد تا مقدّمهى گلستانى گردد. در روايات يكى از علل طولانىشدن غيبت امام عليه السلام مسأله امتحان و آزمون عمومى مردم، و انتخاب اصلح ذكر شده، كه اشاره به همين موضوع دارد.
شيعه در دوران غيبت، بايد منتظر امام خود باشد، يعنى در آمادگى كامل به سر ببرد و علاوه بر اصلاح خويش، در اصلاح ديگران نيز بكوشد.
2ـ4. غيبت امام، امتحان سخت ديندارى براى شيعه
مهمترين خطرى كه در زمان غيبت امام عصر عجّلاللّهفرجه ما را تهديد مىكند، از دسترفتن اعتقادات صحيح و بىدينشدن است. به همين جهت بيشترين توصيهها و تأكيدها در خصوص زمان غيبت بر مراقبت از دين شده است؛ زيرا انسان به گونهاى اعتقاداتش را از دست مىدهد كه خودش هم متوجه نمىشود؛ بلكه يك صبح تا غروب براى بىدين شدن كافى است.
امام صادق عليه السلام در بيان شيوايى در توصيف و تبيين برخى از فتنههايى كه دامنگير مردم مىشود، مىفرمايند:
