دادگر، و ايجاد حكومت عادلانه‏اى كه بر تمام جوامع به راستى و عدالت حكومت كندـ عملى گردد.
به طور قطع و يقين در مى‏يابيم كه ايجاد چنين حكومتى، در طول تاريخ انسان، از آغاز آفرينش تاكنون جامه‏ى عمل به خود نپوشيده و تحقّق نيافته است. چون اراده‏ى خدا در رسيدن به اين هدف تعلّق گرفته است، بنابراين يقينا در آينده‏ى بشر، به خواست خالق بزرگ، اين مقصود خدايى تحقّق خواهد يافت.
البتّه اين تحقّق در زمانى است كه انسان‏ها از لابه‏لاى مشكلات و سختى‏ها بگذرند و با امتحانات الاهى دست و پنجه نرم كنند تا آمادگى لازم و توانايى برپايى عدل و داد و اجراى مطلق آن را داشته باشند. چنان‏كه معلوم شد، آزمايش و امتحان الاهى، همگانى و عمومى است. در داستان‏هاى قرآنى، تصاوير زنده و گويايى از اين آزمايش‏هاى الاهى به چشم مى‏خورد كه حتّى پيامبران بزرگ هم در معرض اين امتحانات بوده‏اند.
به حضرت ابراهيم عليه ‏السلام دستور داده مى‏شود فرزندش را در راه خدا قربانى كند و ذريّه‏اش را در سرزمين خشك و تفتيده مكّه اسكان دهد، كه به مفاد آيه‏ى 124 بقره، در همه‏ى امتحانات سرفراز شد و به مقام امامت رسيد.
حضرت نوح عليه ‏السلام نهصد و پنجاه سال قوم خود را تبليغ كرد، ولى تعداد اندكى به او گرويدند، امّا وى به كار خود ادامه داد، تا اين‏كه خداوند مژده‏ى فرج و نجات به او و شيعيانش داد.
امّت‏هاى الاهى نيز دچار فتنه و آزمايش خدا بوده و هستند كه گاه در آن‏ها پيروز شده و گاه مردود گشته‏اند. امّت اسلام نيز از اين سنّت الاهى مستثنا نمى‏باشد و شديدترين امتحانات را داشته است كه دو مورد آن را يادآور مى‏شويم.

2ـ1. امتحان ولايت

خداوند، نعمت‏هاى فراوانى به بشر ارزانى داشته است كه قابل شمارش نيست.
«و ان تعدّوا نعمة اللّه‏ لاتحصوها»^۱