«و اشكروا نعمة اللّه‏ إن كنتم ايّاه تعبدون» ^۱ «شكرگزار نعمت خدا باشيد، اگر فقط او را عبادت مى‏كنيد.»
خداوند متعال وعده‏هايى بر انجام اين وظيفه قرار داده و در مورد سرپيچى از آن نيز تهديد به كيفر نموده است.
«لئن شكرتم لأزيدنّكم و لئن كفرتم انّ عذابى لشديد»^۲
در اين آيه شريفه، خداوند مى‏فرمايد: اگر شكر نعمتى را كه به شما عطا كرده‏ام به جا آوريد، اين نعمت را براى شما افزون مى‏سازم و اگر كفران نعمت كنيد، گرفتار عذاب شديد الاهى مى‏گرديد.
بنابراين صرفنظر از وظيفه‏اى كه هر كس در مقابل ولىّ نعمت خويش دارد، اگر بخواهد بهره‏ى بيشترى از نعمت‏هاى الاهى ببرد، بايد شكرگزار او باشد. در غير اين صورت، استحقاق سلب نعمت و عذاب سخت خداوند را پيدا مى‏كند. و اين سنّت الاهى است كه تا وقتى افراد، كفران نعمت نكنند، مبتلا به سلب آن نعمت نمى‏شوند.
يكى از نعمت‏هاى بزرگ خداوند كه بعد از رحلت پيامبر اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلممورد كفران واقع شد، نعمت ولايت ائمّه عليهم ‏السلام بود.
امامت يكى از اركان دين و اعتقاد به آن نيز هم‏سنگ‏اعتقاد به توحيد، نبوّت و معاد است. امامت، امتداد رسالت پيامبر اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلممحسوب مى‏شود و امام معصوم همه‏ى وظايف و شئون پيامبرـ جز نبوّت‏ـ را بر عهده دارد و به انجام آن‏ها قيام و اقدام مى‏كند.
از دلايل عقلى و نقلى فراوانى استفاده مى‏شود كه بايد همه‏ى مسلمان‏ها در همه‏ى مكان‏ها و زمان‏ها، امام زمان خود را بشناسند و ولايت او را بپذيرند، وگرنه رشته‏ى اتّصال آنان از آيين مقدّس اسلام گسسته مى‏شود و به عهد جاهليت خواهند پيوست.