«بين يدي السّاعة فتن كقطع الليل المظلم، يصبح الرّجل منكم مؤمنا و يمسي كافرا. و يمسى مؤمنا و يصبح كافرا. يبيع اقوام دينهم بعرض الدّنيا». ^۱
«قبل از ظهور، فتنه‏هايى چون تيرگى‏هاى شب فرو ريزد. انسان اوّل صبح ايمان دارد و آخر روز ايمانش را از دست مى‏دهد. اوّل شب مؤمن است و پايان شب ايمانش از او گرفته مى‏شود. اقوامى از مردم، دين خود را به چيزى اندك از متاع زودگذر دنيا مى‏فروشند.»
از كلام امام صادق عليه ‏السلام استفاده مى‏شود كه وضع زمان غيبت، وضعى آرام و بى‏دردسر نيست. در چنين وضعى كه انسان نبايد از خطراتى كه دينش را تهديد مى‏كند، غافل شود. غفلت از اين مسأله همان و از دست رفتن دين همان. اين يكى از انواع امتحان‏هاى سختى است كه در عصر غيبت گريبان‏گير شيعه است. براى حفظ دين در اين زمان، بايد به شدّت مراقب بود؛ زيرا راه‏هاى انحرافى، براى از دست دادن اعتقادات سالم بيشتر از هر زمانى وجود دارد. حال اگر كسى با همه‏ى سختى‏ها و دشوارى‏هاى زمان غيبت، بر معرفت امام عليه ‏السلام و قبول ولايت ايشان ثابت‏قدم باشد و از مسير ايمان خارج نگردد، بسيار ارزشمند و تلاش او فوق‏العاده قيمتى است؛ لذا در احاديث، نگه‏داشتن دين در عصر غيبت، به نگه‏دارى آتش در كف دست تشبيه شده است.
چنين كسانى كه به امام غايب و دور از ديدگان ايمان آورده‏اند، بر كسانى كه زمان حضور پيامبر و ائمّه عليهم ‏السلام را درك كرده و با ديدن نشانه‏هاى آشكار، تسليم شده‏اند، برترى و فضيلت دارند.
رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلممى‏فرمايند:
«يا على، و اعلم انّ اعجب النّاس ايمانا و اعظمهم يقينا قوم يكونون في آخرالزّمان، لم يلحقوا النبّى و حجبتهم الحجّة، فآمنوا بسواد على بياض.» ^۲
«اى على، بدان كه شگفت‏انگيزترين مردم در ايمان و بزرگ‏ترين آن‏ها در يقين، گروهى هستند كه پيامبر را نديده‏اند و امام از ديدگان آن‏ها پوشيده است، پس به