دانشوران چون ميرزا محمد على مدرس خيابانى در كتاب ريحانه الادب ^۱ و به تبعيت از صاحب معجم المطبوعات ^۲ تاريخ وفات وى را 510 هجرى قمرى گزارش كرده است؛ اما به نظر مى رسد كه اين تاريخ، هرچند نزديك، امّا دقيق و حتمى نيست.
محل ولادت عبدالواحد تميمى آمدى ـ همچنان كه از نامش پيداست ـ شهر آمِد و يا آمُد، از شهرهاى ميان دجله و فرات است. آن شهر، مركز چشمه سارها و باغستانهاى فراوان بوده و كشت و زرع در آن فراوان ديده شده است. ^۳ بنابر آنچه ذكر شد، عبدالواحد آمدى شخصيتى ويژه و ممتاز در ميان علماى شيعى دارد. از اين علامه مجلسى در مقدمه بحار ^۴ وى را از اركان و اعلام اماميه و از ارادتمندان به خاندان نبوى معرفى كرده است.
البته اگر وى در كتاب غررالحكم، احاديث را با سند روايت مى كرد، بهتر و شايسته تر مى توانستيم درخصوص شخصيت معنوى و اعتقادى او قضاوت كنيم. اما شايد بهترين دليل برامامى بودن اين عالم بزرگوار، احاديثى باشد كه از حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام نقل كرده است. احاديثى كه قلبهاى بيمار از شنيدنش ابا و از نوشتن و گردآورى آن امتناع مى ورزد. زيرا از مضامينِ آن اخبار، مطالبى استنباط مى شود كه اساس عقايد و پايه معارف و مبناى مذهب تشيع است و مخالفِ با اين مذهب بدان اعتقاد نمى يابد و نقل آن را موجب گمراهى و ضلالت مى داند. ^۵