انسان غريب همان انسان نيازمند است.
۲ ـ اذا قَدَرْتَ على عَدوّك فَاجْعَلِ العفوَ عنه شُكرا لِلقُدرة عليه. (حكمت 7)
ابن ابى الحديد در شرح نهج البلاغه (ج 18، ص 109) گفته: من اين معنا را در ضمن قطعه‏اى به نظم كشيده و گفته‏ام: (بيت سوم اين قطعه منظور است ):



و إنْ قدرتَ على الأعداء مُنْتَصرافَاشكُر بعفوك عن أعدائكَ الظَفَرا
يعنى : و چنانچه بر دشمنان ظفر يافتى، شكرانه پيروزيت را عفوِ آنان قرار ده.
۳ ـ قُرِنَتِ الهَيبَةُ بالْخَيْبَةِ، و الحياءُ بِالْحِرمان. (بخشى از حكمت 17)
شاعرى گفته: [العقد الفريد، ج 2، ص 254]



اِرْفَعْ حياءَكَ فيما جِئْتَ طالبَهإنّ الحياء مَع الحِرمانِ مَقْرونُ
در آنچه كه جوياى آنى، بايد كه حياء را برانى، چرا كه آزرم باحرمان و بى‏بهرگى توأمان است.
ابوالفرج اصفهانى در اغانى (ج 13، ص 116) دو بيت را از عَتّابى و قولى را از ابن مهرويه آورده:



هَيبةُ الاِخوانِ قاطعةٌلأخى الحاجاتِ عن طَلَبه
فاذا ما هِبْتَ ذا أملٍماتَ ما اَمّلْتَ من سَبَبِه
ابن مَهْرويه گفته: شاعر، مضمون را از گفته على بن ابى طالب عليه ‏السلام گرفته: الهيبةُ مقرونَةُ بالخَيْبَة.
يعنى: ترس از دوستان، مانع از آن است كه نيازمند به حاجت خويش رسد؛ آنگاه كه آرزومند بودى و ترسان، آرزويت را به سبب ترس از دست خواهى داد.
شاعر ديگرى گفته: [العقد الفريد، ج 2، ص 254]



إنّ الحياءَ مَعَ الحرمانِ مُقْتَرنكذاك قالَ اميرُالمؤمنين على
واعْلَمْ بأنّ من التَّخنيثِ أكثرَهفَارْفَعْه فى طلبِ الحاجاتِ و الأملِ
يعنى: حياء با حرمان و بى‏بهرگى توأمان است و اين گفتار اميرالمؤمنين عليه ‏السلام است. بدان كه بسيارىِ آزرم، صفتى چون صفات زنانه داشتن است. اگر خواهى كه به آرزويت دست يابى، بايد كه حياء را به كنارى گذارى.