ضمن ابياتى به نظم كشيدم و آن ابيات اينهاست:



حياتَكَ لا تَصْحبَنَّ الجهولَفلا خَيْرَ فى صُحْبة الأخْرقِ

يَظُنُّ اَخو الجهل أنّ الضَّلالَ عينُ الرّشادِ فلا يتّقى

و يكسب صاحبُه حُمقَهفيسرق منه و لا يسرقِ

و أقْسِم أنّ العدوَّ اللّبيـبَ خَيرٌ من المُشْفِقِ الأحمقِ
يعنى: در زندگانى با نادان همراهى مكن، كه هيچ خير و نيكى در آن نيست. نادان مى‏پندارد كه گمراهى همان هدايت است. از اين رو نمى‏هراسد و حمق و نادانى خود را به دوستش نيز منتقل مى‏كند و دانايىِ او را مى‏ربايد، سوگند كه دشمن آگاه بهتر از دوست نادان است.
۸ ـ الغِنَى فى الغُربة وَطنٌ، والفَقْرُ فى الوَطنِ غُربةٌ. (حكمت 51)
مُبرّد گفته: [محاضرات الادباء، ج 2، ص 493]:



الفقرُ فى اَوْطانِنا غُرْبةو المالُ فى الغُربةِ أوطانُ
نادارى در وطن، در غربت به سر بردن است و توانگرى در غربت، چون در وطن ماندن است.
۹ ـ لا تَسْتَحِ مِن إعطاء القَليلِ، فإنّ الحِرمانَ اَقلُّ منه. (حكمت 62)
عبدالله بن طاهر گفته: [ربيع الابرار، ج 1، ص 808 ]:



اِفْعلِ الخَيْرَ ما اسْتَطَعْتَ و إنكان قليلاً فَلَنْ تُحيطَ بكلّه
و متى تفعل الكثيرَ من الخَيـْر إذا كنتَ تاركا لأقلّه
يعنى: هر چه توانى كار نيك انجام ده، هر چند كم باشد، چرا كه نمى‏توانى تمام كار خير را يكجا انجام دهى. و اگر كار نيك اندك را ترك كنى، چگونه مى‏توانى كار نيك فراوان را به انجام رسانى؟
شاعرى ديگر گفته: [محاضرات الادباء، ج 2، ص 588]



إذا تكرّمْتَ أنْ تعطى القليلَ و لَمْتَقْدِرْ على سعةٍ لم يَظْهَرِ الجودُ
بُثَّ النَّوالَ و لا يَمنعْكَ قلّتهفكلّ ما سَدَّ فقرا فهو محمودُ
يعنى: آنگاه كه از بخشـش كم اِبا كنى و تـوان بخشش زياد را نداشته باشى، پس جود