توضيح: اين دو بيت در ديوان ابى العتاهية (ج 1، ص 25) نيز موجود است.
شاعر ديگرى گفته: [شرح نهج‏البلاغه، ابن‏ابى الحديد، ج 19، ص 209 ]:



و نحن ـ بنى الدنيا ـ غُذِينا بِدَرّهاو ما كنتَ منه فهو شى‏ءٌ مُحبَّبُ
ما ـ فرزندان دنيا ـ از شير دنيا پرورده‏ايم. از اين رو دنيا برايمان دوست داشتنى و محبوب است.
۴۴ ـ مودَّهُ الآباءِ قَرابةٌ بين الأبناء، و القرابةُ الى المودَّةِ أحوجُ من المودّة الى القرابة. (حكمت 299)
شاعرى گفته: [ربيع الابرار، ج 3، ص 66 ]:



أحْيا الضغائنَ آباءٌ لنا سلَفوافلن تَبيدَ و لِلْآباءِ أبناءُ:
يعنى: پدرانِ در گذشته ما، آتش كينه‏ها را برافروختند. از اين رو، از بين نمى‏رود چرا كه پدران را پسران است.
ابو تَمّام نيز سروده: [ديوان، ص 413 ]:



لا خيرَ فى قُربى بغير مودّةٍو لَرُبَّ منتَفعٍ بودّ أباعدِ
و اذا القرابةُ اَقْبَلَتْ بمودّةٍفاشْدُدْ لها كفَّ القبولِ بساعِد
يعنى: در خويشاوندى بدون دوستى سودى نيست؛ بسا كسا كه از محبّت غير خويشان سود بَرَد. آنگاه كه خويشاوندى با دوستى به آدمى رو كند، آدمى بايد دست محبّت و دوستى را محكم بفشارد. (و آن را بپذيرد).
شاعرى، عُتبى نام، سروده: [قوت القلوب، ج 2، ص 223 ]:



و لَقَدْ بَلوتُ الناسَ ثمّ خبرتُهمو وصَلْتُ ما قطعوا من الأسبابِ
فاذا القرابةُ لا تقرّب قاطعاو اذا المودّةُ أقربُ الأنسابِ
يعنى: مردم را آزمودم و اسباب جدايى آنان را دانستم. (نتيجه اين كه): خويشاوندى، نزديكى نمى‏آورد، امّا مودّت و مهربانى نزديك‏ترين خويشاوندى است.
۴۵ ـ رُدُّوا الحجرَ من حيثُ جاءَ، فإنّ الشرَّ لا يَدْفَعُه اِلاّ الشرُّ. (حكمت 305)
ابوالعلاء مَعرّى سروده: [اللزوميّات، ج 1، ص 431 ]:



اِدْفَعِ الشرَّ اِذا جاءَ بِشَرْو تواضَعْ اِنَّما اَنتَ بَشَرْ