إجابته، بخلاف الصلاة؛ فإنّ المراد منها هو التوجّه المطلق من دون العناية بطلب اقبال الغير إلى الداعي و عدم دخالة هذه العناية في العناية في تحقّق مفهوم الصلاة. ^۱
ظاهرا دعا به معناى توجه و روى آوردن به ديگرى است، براى متوجه كردن او به سوى خود، به خلاف صلاة كه مقصود از آن فقط توجه نمودن به غير است بدون در نظر گرفتن توجيه او به سوى خود. و اين جهت در مفهوم صلاة دخالتى ندارد.

اهميت دعا

دعا پيوندى است ميان انسان محتاج و نيازمندِ مطلق با خداى دانا و توانا و بى‏نياز مطلق. خدايى كه همواره با نيازمندانى كه به سوى او دست نياز برمى‏دارند، با مهربانى و عطوفت و بخشندگى برخورد مى‏كند. خدايى كه به كرامت و فضل و احسان و مغفرت و چشم‏پوشى و محبت و انس گرفتن با بندگان موصوف است.
دعا روى‏آوردن به درگاه اوست كه از همه به انسان نزديكتر و آگاهتر و مهربانتر است.
دعا يادآورى خداست كه مى‏فرمايد:
اذكروني أذكركم. ^۲
مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم.
براى انسان چه چيزى بالاتر از اين مى‏توان يافت كه خدا او را ياد كرده و مورد لطف و عنايت و توجّه خويش قرار دهد؟ توجّه و عنايتى كه با اندكى توجّه و ياد او تحقيق پيدا مى‏كند.
دعا اعتراف به بندگى خدا و اظهار خشوع و خضوع و فروتنى به پيشگاه اوست.
دعا برقراركردن پيوند بندگى ميان انسان و خداست آنگاه كه انسان از او غافل و دور گرديده است.
دعا وسيله‏اى براى رسيدن به درجات عالى معرفت و عطاياى بزرگ الهى است.