دعا و عبادت
عبادت به معناى خضوع و خشوع و فروتنى است. دعاى بندگان الهى يكى از مصاديق روشن خضوع و فروتنى آنها نسبت به درگاه خداوند سبحان است. بنده‌اى كه با خداى خويش به راز و نياز پرداخته و از مشكلات زندگى و سختى‌ها و گرفتارى‌ها به او پناه مى‌برد، درحقيقت اقرار به مولويت و آقايى او كرده و عبوديت و بندگى خويش را تصديق و اذعان مى‌نمايد. خداى تعالى مى‌فرمايد:
إنّ الّذين يستكبرون عن عبادتي سيدخلون جهنم داخرين .۱آنان كه از عبادت و بندگى من استكبار مى‌كنند با ذلّت و خوارى داخل جهنم مى‌شوند.
امام صادق عليه السلام در تفسير آيه شريفه در توضيح استكبار از عبادت الهى مى‌فرمايد:
هو الدعاء. و أفضل العبادة الدعاء... .۲مقصود از عبارت دعاء است و دعا بهترين عبادت است.
نيز مى‌فرمايد:
ادع و لا تقل قد فرغ من الأمر، فإنّ الدعاء هو العبادة. إنّ الله عزوجلّ يقول : «إن الّذين يستكبرون عن عبادتي...»۳دعا كن و نگو خدا همه آنچه خواهد شد تقدير كرده است. همانا دعا عبادت خداست. خداى تعالى مى‌فرمايد : «آنان كه از عبادت من استكبار مى‌كنند...»
استاد آية الله ملكى ميانجى (ره) در توضيح اين مطلب مى‌نويسد:
سؤال و طلب كردن از شخص فقير كه فقرش ذاتى اوست و همين‌طور پناه آوردنِ او به درگاه غنى مطلق، از مصاديق روشن عبادت و فروتنى است. البته اين امر بايد با توجّه و اقرار به شؤون مولويت خداى تعالى و با اعتراف به بندگى دعا كننده صورت بگيرد كه داعى خود را از همه جهات، فقير و نيازمند بداند و متوجه باشد كه او خودش نمى‌تواند نفعى به خودش برساند يا ضررى را از خود دور كند.
