اجابت نخواهد شد. امام صادق عليه السلام در تعليل عدم اجابت دعاى برخى فرمود:
لأنّكم تدعون من لا تعرفونه.۱زيرا شما كسى را كه نمىشناسيد مىخوانيد.
دعا و گرفتارى و شدايد
فقر، نادارى، نيازمندى، ناتوانى، مرض و گرفتارى را مىتوان از عوامل مهم سؤال و گدايى به حساب آورد. از سوى ديگر بىنيازى، ثروت، صحت، توانايى، رفاه و آسايش از مهمترين عوامل غفلت و استكبار و برترىطلبى و خودبينى به شمار مىآيد. فقر و نادارى و ناتوانى خود، مراتب مختلف دارد كه هر اندازه شديدتر گردد، به همان اندازه هم صبر و تحمّل انسان دشوارتر مىشود و درنتيجه دست به سوى اين و آن دراز كرده و رو به گدايى مىآورد. در اين مراحل سخت و دشوار است كه خداوند سبحان بر انسان با غنا و قدرت و رحمت و كرامت خويش تجلّى مىكند و انسان خداشناس با تمام وجود خويش رو به سوى او مىآورد. و فقط با او مشكلات و حاجات خويش را در ميان مىگذارد. البته روشن است بلا و گرفتارى گاهى به حدّى مىرسد كه اميد انسان از همه چيز بريده مىشود. تنها اميد به خداوند است كه در آن لحظه در همه انسانها اعم از مؤمن و كافر و مشرك بروز مىكند. در آن حال هيچ انسانى به نااميدى مطلق گرفتار نمىشود و اگرچه چيزى نمىتواند بر زبان آورد، ولى در اندرون وجود خويش تعلّقى به قدرتى مافوق همه قدرتها مىيابد كه مىتواند او را از آن بلا و گرفتارى نجات دهد، پس به او متوجه شده و از او استعانت و يارى مىجويد. امام حسن عسكرى عليه السلام در تفسير آيه شريفه «بسم الله الرحمن الرحيم» مىفرمايد:
الله : اوست كه هر مخلوقى هنگام حوايج و شدايد، اميدش از غير او بريده مىشود و از همه اسباب قطع اميد مىكند و به او پناه مىبرد.... و اين همان است كه مردى بـه امام صادق عليه السلام عرض كرد : اى فرزند رسول خدا ! مرا به خداوند هدايت كن ،