چرا كه مجادله‏كنندگان با جدال‏هاى خويش مرا به تحيّر انداخته‏اند.
حضرت فرمود : اى بنده خدا! آيا تا به حال سوار كشتى شده‏اى ؟ گفت : آرى.
حضرت فرمود : آيا اتفاق افتاده است كه كشتى بشكند و كشتى ديگرى هم نباشد كه نجاتت دهد، شنا كردن هم ندانى تا بتوانى خود را نجات دهى؟
گفت : آرى.
فرمود : آيا در آن هنگام، در دلت به چيزى اميدوار بودى كه بتواند تو را از آن گرفتارى رها كند؟
گفت : آرى.
حضرت فرمود : آن [كه به او اميد داشتى ] خداست كه بالاتر از همه نجات‏دهندگان است. و اوست كه وقتى دست انسان از همه كوتاه شود به دادش مى‏رسد... ¹
خداوند سبحان هم در آيات فراوانى به اين امر اشاره كرده و مى‏فرمايد:
ربّكم الّذى يزجي لكم الفلك في البحر لتبتغوا من فضله إنّه كان بكم رحيما و إذا مسّكم الضرّ في البحر ضلّ من تدعون إلاّ إيّاه فلمّا نجّاكم إلى البرّ أعرضتم و كان الإنسان كفورا. ² پروردگار شما كسى است كه كشتى را در دريا براى شما به حركت درمى‏آورد تا از فضل او براى خود بجويد، چرا كه او همواره به شما مهربان است. و هنگامى كه در دريا به شما صدمه‏اى برسد، هركه جز او مى‏خوانيد گم مى‏گردد. و آنگاه كه شما را به سوى خشكى رهانيد، رويگردان مى‏شويد. و انسان همواره ناسپاس است.
بديهى است كه انسان هيچگاه نبايد به غير خدا اميدوار شود، زيرا هيچكس غير از خداى تعالى سزاوار چنين امرى نيست، مگر اينكه اميد به او در حقيقت از ناحيه خداى سبحان امضا شده باشد. امام صادق عليه ‏السلام مى‏فرمايد:
إذا أراد أحدكم أن لا يسأل الله شيئا إلاّ أعطاه فلييأس من الناس كلّهم ولا يكون له رجاء إلاّ من الله عزّوجل، فإنّه إذا علم الله تعالى ذلك من قلبه لم يسأل الله شيئا