إلاّ أعطاه. ¹ كسى كه مى‏خواهد خدا آنچه از او مى‏خواهد برايش عطا كند، بايد از همه مردم قطع اميد كند و جز خدا به كسى ديگر اميد نداشته باشد. و خداوند متعال وقتى در دل بنده خويش اين امر را بيابد، هرچه از او بخواهد به عطا مى‏كند.
پس انسان تنها خلوص در دعا بايد داشته باشد بلكه دعا و توجه او به خداوند سبحان در همه حال به يك صورت باشد. اميرالمؤمنين عليه ‏السلام مى‏فرمايد:
ما المبتلى الّذي قد اشتدّ به البلاء بأحوج إلى الدعا من المعافي الّذى لا يأمن البلاء. ² آن كس كه شديدا به بلا مبتلاست، محتاج‏تر به دعا نيست از كسى كه مبتلا نيست ولى هر لحظه آن را انتظار مى‏كشد.

دعا و بدا

يهود بر آن بود كه خداوند متعال، نقشه همه امور عالم را به طور كامل كشيده و قلم قضا بر آن جارى گشته است. به عقيده آنها تمام حوادث و وقايع عالم هستى طبق همان نقشه قبلى و مشيّت ازلى الهى پياده مى‏شود، نه چيزى از آن كم مى‏شود و نه چيزى بدان افزوده مى‏شود و خداى سبحان كار جديدى انجام نمى‏دهد. خداوند سبحان در پاسخ آنها مى‏فرمايد:
و قالت اليهود يدالله مغلولة غلّت أيديهم و لُعنوا بما قالوا بل يداه مبسوطتان ينفق كيف يشاء^۳و يهود گفتند : دست خدا بسته است. دستهاى خودشان بسته باد و به [سزاى ]آنچه گفتند، از رحمت خدا دور شوند، بلكه هر دو دست او گشاده است، هرگونه بخواهد انفاق مى‏كند.