نهايت استحكام، زيبايى، رسايى و شيوايى است: «قل فاتوا بكتاب من عنداللّه هو اهدى... ان كنتم صادقين» (القصص / 49): «بگو: اگر راست مى‏گوييد، (خود) كتابى از جانب خداوند بياوريد كه رهنمون‏تر باشد... (از قرآن و برخى كتابهاى آسمانى پيشين)». ^۱
از ديدگاه قرآن، ناتوانى خلق از آوردن همانند قرآن نيز، به دليل آن است كه قرآن «بعلم الله» نزول يافته : «ام يقولون افتراه قل فاتوا بعشر سور مثله مفتريات و ادعوا من استطعتم من دون اللّه ان كنتم صادقين* فان لم يستجيبوا لكم فاعلموا انما انزل بعلم اللّه...» (هود / 14 و 13): «يا (كافران) مى‏گويند كه (محمد) آن (قرآن) را به دروغ بافته است (و از خداوند نيست!؟) بگو : اگر راست مى‏گوييد (كه قرآن بافته‏ى او است!؟ شما هم ـ كه بعضا ـ خود از فصيحان عرب هستيد!) ده سوره‏اى^۲دروغ بافته (به زعم خود) مانند آن را بياوريد و هر كه را مى‏توانيد به جز خداوند (در اين راه به ياورى) فراخوانيد * پس اگر ـ فراخوان ـ شما (مؤمنان) را پاسخ نگويند (كه نخواهند گفت و همگى درمانده خواهند شد) بدانيد كه (قرآن) با دانش خداوند (بعلم اللّه) فروفرستاده شده است...» (هود / 14 و 13)
نكته علمى و مهمّى كه بايد در تعبير «فرود آمدن ـ به دانش خداوند» اشاره شود، آن است كه : حرف «بـ» در تركيب «بعلم اللّه» اصطلاحا «باء سببيت» ـ و به بيانى ديگر، باء اتّكاء و فقر حقيقى و وجودى ـ است. بر اين پايه، آيه شريفه به صريح‏ترين بيان دلالت دارد بر اينكه «علم»، همانا كمال ذاتى و حقيقى و صفت جوهرى قرآن است ؛ نه اين كه قرآن چيزى و علم چيز ديگرى باشد، آنگاه علم را با قرآن تركيب و يا بر آن عارض كرده باشند! بلكه «حقيقت نزول و تنزّل قرآن»، نزول و تنزّل علمى و نشأت گرفته از علم قدسى و مقام قدّوسى الوهيت و ربوبيت حق است. بنابراين وحى و نزول قرآن، هرگز