امرى اعتبارى و متكى بر آراء شخصى و تخيّلات و يا برخاسته از ذوق‏ها و به اصطلاح قرائت‏ها و برداشت‏هاى اين و آن نيست!
آنان گفتند : او (محمد) خود اين قرآن را بافته است؟! برخى برداشت‏هاى امروزين از «وحى قرآنى» هم، آن را نوعى دريافت تجربى و يا كشف درونى پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم، شبيه دريافت‏هاى عرفانى برخى عارفان مى‏كنند! (سروش 1378: 27، 26، 6، 4).
حاصل اين دو سخن، تقريبا يكى است. و آن ؛ دعوى دخالت غير خدا در پردازش قرآن است! اما قرآن با اين پاسخ روشن و كوبنده، خود را «منزول بعلم اللّه» ـ فرود آمده به دانش خدا ـ معرفى مى‏كند و هرگونه دخالت مستقلّ از جانب غير خدا ـ حتى از شخص رسول صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم ـ را به شدّت نفى مى‏كند!
بنابراين مفاد آيه شريفه، امروز نيز سراسر زنده و گويا است ؛ هم در زمينه ردّ ادعاى اثرگذارى تجربه پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم بـر حقيقت وحى قرآنى و هم در مورد پندارِ قرائتْ محور بودن تفسير قرآن ^۱ و....
بلى، چنان كه اشاره شد، كلام الهى حقيقتى با جانْ‏مايه علم خداست. قرآن بيان واقعى حقايق عوالم وجود و جلوه‏ى علمى خداست و نه متكى بر دريافت‏ها و و برداشت‏هاى شخصى ! و بالاخره نداى هماوردجويى قرآن با چنين قوت و استحكام ـ كه اگر راست مى‏گوييد، همانند آن را بياوريد ـ دليل بر واقعيتِ علمى قرآن و ردّ تخيلى بودن آن است. چرا كه در صورت اخير، خيال‏پردازان توانا مى‏توانند نظير آن را بياورند... بدين ترتيب روشن گرديد كه اين تحدّى قرآن، اساسا متّكى به دانش و محتواى علمى آن است. البته فصاحت و بلاغت لفظى و بافت ظاهرى آن را نيز ـ به عنوان ظرفى بايسته و مناسب، براى بيان حقايق علمى و معارف آسمانى قرآن ـ نبايد از نظر دور داشت.