و يك جنبش علمى و فرهنگى نوپديد، مى‏توانست آن فضاى جامد و راكد را درهم بشكند و به بازگشايى آفاق ذهنى و فكرى مسلمانان بيانجامد. بدين ترتيب در كوير حيرتِ انديشه‏سوز آن دوران، اين سيّد ساجدان و زينت عابدان، امام على بن‏الحسين عليه ‏السلام بود، كه نقشه رهايى از سلطه سنگين و ظالمانه فكرى و فرهنگى امويان را طراحى و با تأسيس و ايجاد مدرسه علمى، فرهنگى و دينى عظيمى، آن حركت علمى ـ دينى شگفت را پايه‏گذارى فرمودند.
اين چنين حركتى و صدور چنين كتابى، همگان را بر آن داشت تا در حراست از آن بكوشند. حضرت صادق عليه ‏السلام تلاش در راه حفظ و صيانت از صحيفه سجّاديّه را از فرزند خود خواست و در هنگام تحويل صحيفه به محمّد و ابراهيم از آنان پيمان گرفت كه آن را از مدينه خارج نكنند، چرا كه فتنه‏ها در پيش است. ^۱ زيد بن على بن الحسين عليهم ‏السلام نيز به فرزندش يحيى، دستور به حفظ و حراست از صحيفه را داده بود. از اين رو عالمان بى‏شمارى در طول تاريخ تشيّع، با تبعيّت از ائمّه اطهار عليهم ‏السلام و اعاظم مذهب، بر حفظ و حراست و استنساخ و تكثير نسخ صحيفه سجّاديّه و همچنين دقّت‏نظر و تأمّل و شرح و تفسير اين كتاب ارزشمند، شخصاً اهتمام ورزيده‏اند. ^۲
جاى آن دارد كه انديشمندان شيعى، با نگاهى ديگر به اين كتاب ارزشمند، قدم‏هاى بلندى در احياى مجدّد آن بردارند، فرمان امام صادق عليه ‏السلام بر حفظ و حراست از صحيفه را خطاب به خود دانند و خلأهاى موجود را هر چه سريع‏تر از ميان بردارند تا اين كتاب از خطر انزوا و گوشه‏گيرى در امان بماند، و به بوته فراموشى سپرده نشود.
در اين مسير، پيشنهادات زير به عنوان بايسته‏هايى در باب صحيفه سجّاديه، مطرح مى‏گردد.