تفسير القرآن»، مفتى اسكندريه فرستادم. او در برابر اين هديه عالى و وديعه الهى از من تشكّر و سپاس‏گزارى كرده بود و درباره آن، مدحى سرشار و ثنايى بسيار، بدين مضمون نوشته بود كه: «سلام و رحمت و بركات خدا بر شما باد! نامه گرامى، مدّتى پيش به ضميمه كتاب صحيفه از سخنان امام زاهد اسلام، على زين‏العابدين بن امام حسين شهيد عليهماالسلامريحانه مصطفى صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمرسيد. كتاب را با دست تكريم دريافت داشتم و آن را كتابى يگانه يافتم كه شامل و فراگيرِ دانش‏ها و معارف و حكمت‏هايى است كه در هيچ كتابى جز آن، يافت نمى‏شود. به راستى اين از بدبختى و بداخترى است كه ما (عالمان اهل سنّت) تا اكنون، بر اين اثرِ گرانبها و گرانسنگ و گوهرِ بر جاى مانده و جاويدان و پايدار از بر جاى مانده‏هاى نبوّت و خاندان پيامبر، دست نيافته‏ايم. من هرگاه اين كتاب را مطالعه كردم و در مفاهيم بلند آن انديشيدم، آن را كتابى يافتم فراتر از كلام مخلوق (آدميان) و فروتر از كلام خالق (آفريدگار). به راستى كه چه كتاب نيكويى است. خداوند شما را در برابر اين پيشكش عالى، بهترين پاداش را بخشد و به نشر دانش و ارشاد، توفيق دهد. و شما را از اين خدمت مى‏سزد.» ^۱
قضيه‏هاى متعدّد ديگرى شنيده‏ايم كه بعضى از بزرگان و فضلا، وقتى كتاب صحيفه سجّاديه را به عالمان و انديشمندان ديگر فرقه‏هاى اسلامى اهدا نموده‏اند، آنان پس از مطالعه، جذب آن ادعيّه الهى گشته‏اند. شيخ سبط ابن جوزى، پس از مطالعه و دقّت نظر در صحيفه سجّاديه مى‏گويد: «اگر على زين‏العابدين عليه ‏السلام و صحيفه او نبود، مسلمانان، شيوه سخن گفتن و رويارويى با خداوند و رازگويى با پروردگار خويش و عرض حاجت به بارگاه ربوبى را نمى‏دانستند، و او بود كه شيوه گفتگو با آفريدگار بزرگ و شِكوه بردن در سختى‏ها و گرفتارى‏ها به پيشگاه او را به ما آدميان آموخت. بنا بر اين، اين بزرگوار، ـ كه خداى از او خوشنود باد ـ نسبت به مسلمانان تا روز رستاخيز، حقّ آموختن و آگاهاندن را دارند.» ^۲