صفات خدا در قرآن
قرآن كريم مىفرمايد:
«ولله الاسماء الحسنى فادعوه بها و ذروا الذين يلحدون فى اسمائه سيجزون ما كانوا يعملون» (اعراف، 180)
بهترين نامها مخصوص خداى تعالى مىباشد، پس او را به آن نامها بخوانيد (و بپرستيد). و كسانى را كه در نامهاى خداوند، كژى مىجويند و به راه كج مىروند، رها كنيد، به زودى كيفر عمل خويش را خواهند ديد.
اسماء حسنى
مقصود از اسماء حسنى، كلماتى است كه بر اتّصاف ذات به بهترين كمالها دلالت دارد. فرق بين اسم و صفت آن است كه مثلاً علم را صفت گويند و عالم (ذات متّصف به علم) را اسم گويند، پس بحث اسماء همان بحث صفات است. و چون علم صفت كمال است، عالم و عليم اسم حسن است. وقتى بگوييم اعلم، اسم اَحسن خواهد بود و وقتى تنها بگوييم عالم يا بر همه چيز دانا، نيكوترين اسم خواهد بود.
الحاد چيست؟
الحاد به معنى انحراف و كجرفتن است. در تفسير «الحاد در اسماء خدا» دو قول از مفسّران آمده است:
1 ـ به جاى توصيف خدا به اسمهاى نيكو، او را به وصفى كه لايق وى نيست متّصف كنيم، مثل آنكه او را پدر بناميم و برايش پسر قائل شويم (چنان كه مسيحيان مىگويند. اب و ابن و روح القدس) و مثل آن كه مشركان، ملائكه را بنات الله مىنامند و از جنّيان براى خدا همسر قائلند و در ردّ آنها در سوره جن مىفرمايد: «و انّه تعالى جدّ ربّنا ما اتّخذ صاحبة ولا ولدا» (جنّ، 3)
2 ـ اسمهاى خدا را بر غير خدا اطلاق كنند، مثلاً از كلمه الله، كلمه اللات را براى يك بت و از كلمه العزيز، كلمه العزّى را براى بت ديگر بكار برند.
