لفظ دانا، از جهت معنى تفاوتى ندارد و وقتى در شرع بر خدا لفظ «عالِم» اطلاق شد، هر لفظ كه ترجمه عالم است، به هر زبان كه باشد، اطلاق مى‏شود. ولى مثلاً لفظ مبتهج ـ به معناى شاد و خرّم و لذّت برنده ـ در شرع اطلاق نشده است و ما اطلاق آن را بر خدا روا نمى‏دانيم.
تنها جمعى از فلاسفه كه فريفته انديشه خويشتن شده‏اند، توقيفيت را انكار كرده‏اند. دليل بر بطلان سخن ايشان، اين است كه فرقه‏هاى مختلف اهل كلام، در صفات خدا نظرات متضاد ابراز كرده‏اند و يكديگر را تخطئه كرده‏اند.
زمخشرى ذيل آيه 180 سوره اعراف مى‏گويد:
«ولله الاوصاف الحسنى، و هى الوصف بالعدل و الخير و الاحسان و انتفاء شبه الخلق، فصفوه بها. و ذروا الذين يلحدون فى اوصافه فيصفونه بمشيئة القبائح و خلق الفحشاء و المنكر و بما يدخل فى التّشبيه كالرؤية و نحوها»
زمخشرى ـ كه داراى مرام معتزله است ـ در اين جملات تعريض بر اشاعره دارد كه قائل به اِسناد شرور به خداى متعال مى‏باشند و نيز قائل به تشبيه ذات حق تعالى به خلائق مثل مرئى بودن و مانند آن هستند. زمخشرى اين عقائد را الحاد در اوصاف و اسماءالله مى‏داند.
احمد بن منير اسكندرى ـ از پيشوايان اشاعره، كه براى ردّ عقائد زمخشرى كتاب الانتصاف را در ردّ كشاف نوشته است ـ مى‏نويسد:
«لا يدع (اى الزمخشرى) حشو العقائد الفاسدة فى غير موضع يسعها، فان يكن المراد الاوصاف فالحسنى منها وصف الله بعموم القدرة و الانفراد بالمخلوقات حتّى لا يشرك معه عباده فى خلق افعالهم و يعظم الله تعالى بانّه لا يسأل عما يفعل و أن كلّ قضائه عدل، و انّه لا يجب عليه رعاية ما يتوهّمه الخلق مصلحة بعقولهم و أن وعده الصدق و قوله الحق، و قد وعد رؤيته. فوجب وقوعها، الى غير ذلك من اوصافه الجليلة. و ذروا الذين يلحدون فى أسمائه، فيجحدونها ثم يزعمون انه لا تشمل قدرته المخلوقات، بل هى مقسومة بينه و بين عباده و يوجبون عليه رعاية ما يتوهّمونه مصلحة و يحجرون واسعا من مغفرته و عفوه و