به اعتقاد نگارنده، روايت ابن ادريس از ابوعلى بدون واسطه درخصوص صحيفه مىتواند به صورت وجادة از روى خط ابوعلى باشد. رابطه نسبى او با ابوعلى و قرب رامانى با او، مؤيد اين احتمال است.
درباره ضبط ابن ادريس
استاد علامه سيد محمد حسين جلالى اظهار مىدارد:
«به گمان من، ابن ادريس در تصحيحهاى خود اجتهاد كرده، چنانكه از مقايسه نسخه او با نسخه مشهور برمىآيد. در تأييد اين نسخه مىگوييم كه علامه مجلسى نسخهاى از شرح صحيفه ابن ادريس را ديده و از مقدمه او نقل مىكند: در صحيفه، الفاظ لغوى بود كه در حاشيه بعضى از آنها نكاتى نوشتم. و اين نكات را با علامت حرف س مشخص كردم.» ۱
نگارنده در اين سخن تأمّلى دارد. چرا كه قصد ابن ادريس از اين كلام، اغلاط لغوى نيست. بلكه الفاظ مشكل را شرح و توضيح داده است.
4 ـ 6 . تحقيق در مورد گوينده حدّثنا
قبلاً دانستيم كه ابن سكون، صحيفه را از بهاءالدين شرف روايت كرده است. چون اين صحيفه به خط ابن سكون بوده و در آن خط عميدالرؤساء نيز ديده مىشود ـ كه قبلاً روايت وى از بهاء الشرف گذشت ـ علماى متأخر در مورد قائل حدّثنا كه در اوايل صحيفههاى مشهور ديده مىشود، اختلاف دارند كه ابن سكون است يا عميد الرؤساء. شيخ بهاءالدين محمّد قائل حدثنا را ابن سكون دانسته و بر آن تأكيد مىورزد و اين نظريه را كه عميد الرؤساء باشد، شديدا منكر است. ۲
ميرداماد و سيد على مدنى و جمعى از شارحان صحيفه، عميد الرؤساء را قائل آن
1.ـ مقدمه سيد جلالى بر صحيفه به روايت ابن همام اسكافى (۳۳۲ هـ) از على بن مالك، ص ۷۰ ـ ۷۱.
2.ـ ميرزا عبدالله افندى در رياض العلماء ۵ : ۳۰۹ اين سخن را آورده است.
