4 ـ 3. سومين نسخه اصلى

نسخه ابن سكون و شرح حال وى

ابوالحسن على بن محمدبن محمدبن على بن محمدبن محمدبن سكون حلّى نحوى شاعر، متوفاى حدود 600 هـ است. شيخ حرّ عاملى درباره او تعبير فاضل، صالح، شاعر، اديب را به كار مى‏برد. ^۱
افندى اصفهانى مى‏گويد: «فاضل، عالم، عابد، ورع، نحوى، لغوى، شاعرى دانشمند، فقيه معروف به ابن سكون، وى از علماى موثّق شيعه است.» ^۲
ياقوت حموى درباره‏اش مى‏گويد: «على بن محمدبن على بن سكون حلى ابوالحسن از حلّه بنى مزيد در سرزمين بابِل، آگاه به نحو و لغت، خوش فكر و شيفته و علاقه‏مند به تصحيح كتب بود... نيكو شعر مى‏گفت... در حدود 600 از دنيا رفت و تأليفاتى از خود بجا گذاشت.» ^۳
سيوطى به نقل از ابن نجّار مى‏گويد: «وى نحو را از على بن خشّاب و لغت را از ابن عصّار آموخت. فقه را براساس مذهب شيعه فراگرفت و در آن مبرّز شد و به تدريس پرداخت. وى فردى متديّن، اهل نماز شب، با سخاوت و با مروّت بود. به مدينه مسافرت كرد و در آنجا سكنى گزيد و كاتب امير آنجا شد. بعد به شام آمد و در مدح سلطان صلاح الدين اشعارى را ايراد كرد؛ از جمله شعر ذيل:



خذا من لذيذ العيش ما رقّ أوصفاو نفسكما عن باعث الهم فاصرفا

ألم تعلما أنّ الهموم قواتلو أحجى الورى من كان للنفس منصفا

خليلىّ إنّ العيش بيضاء طفلةإذا رشف الظمآن ريقتها اشتفى^۴