نخوانم و هيچ چيز مطالعه نكنم مگر كتاب خدا و كتابهاى احاديث اهل بيت و فقه آلمحمد صلى الله عليه و آله وسلم. اين امتيازى بود براى من. يعنى با اينكه سوابق تحصيلى در رشته فلسفه و غيره داشتم، ولى تصميم گرفتم و تاكنون هم اين تصميم باقى است.
[نكاتى در مورد آيت الله العظمى بروجردى ]
مطلب مهم اين است كه ما در اثناى كار، متوجه شديم كه مرحوم آيت الله العظمى آقاى بروجردى نكات مهمى در درس فقه داشت كه شايان تقدير و تأسيس فكرى است. امام خمينى در اين زمينه تعبيرى فرمودهاند كه بسيار تعبير جالبى است. فرمودند كه مرحوم آيتالله العظمى بروجردى به گونهاى سفره تحقيق را پهن مىكنند مثل سفره غذا كه گويى اين سفره در محضر امام صادق عليه السلام است كه در حاشيه و كنار او چهار پيشواى اهل جماعت و سنت حضور دارند. آنگاه حضرت صادق ـ يا به صراحت يا به اشاره يا به ابهام ـ كلمات آنها را در نظر دارد و بيان حقايق مىكند. فرمودند: ممكن است هر روزى كه انسان در جلسه درس شركت كند، معلومات و مطالب بدست آمده را كم بداند. اما چهار ـ پنج ماه كه مىگذرد، مىبيند و در حالت خودش احساس مىكند كه گويى قريحه اجتهاد در او پديد آمده است. مرحوم آيت الله العظمى آقاى حاج سيد احمد خوانسارى رضوان الله تعالى عليه ـ كه من دو سال فقه و اصول خدمت ايشان خواندم و درسى داشتم كه روزهاى پنجشنبه و جمعه بود ـ تعبيرى داشتند. ايشان اسم كلمه اجتهاد نبردند ولى فرمودند آنچه را كه در دوران گذشته، در درسهاى حوزههاى علميه در حدود 25 الى 27 سال بدست مىآوردند، آقاى بروجردى بهگونهاى تربيت شاگردان مىكند كه در محور 19 الى 21 سال بدست مىآيد. يعنى كسانى كه خوش استعدادند، اگر در زمينه تحصيلات كارشان را كرده باشند ـ يعنى سطح شان را تمام كرده باشند ـ قريبالاجتهاد مىشوند و وارد اين صحنه مىشوند كه صاحب نظر باشند. اين تعبير بزرگى بود براى روش مرحوم آقاى بروجردى (رضوان الله تعالى عليه).
درباره اين نكته نمىخواهم صحبت كرده باشم. همين اندازه بگويم استاد بزرگوارى بود كه شايسته بود عمرى درس در اصفهان خوانده باشد و بعد به نجف اشرف رفته
