حاشية ابن ادريس على الصحيفة السجادية». با توجه به عنايت ويژهاى كه ابن ادريس حلى به صحيفه سجاديه داشته، مىتوان مطمئن شد كه مراد وى از ابن ادريس، همان محمد بن منصور بن احمد ادريس حلى مشهور است.
اهتمـام بـه مباحـث لغـوى، از ديگـر قرايـن است. چـرا كه ابـن ادريس در كتاب مشهـور خـود ـ السرائر ـ به مباحث لغوى پرداخته و در اين مسأله، از كتب فراونى چون الأبواب اصمعى، المجمل ابن فارس، الجمهرة ابن دريد، الكامل و الاشتقاقات مبرد، العين فراهيدى، النوادر ابن الاعرابى و به طور خاص از الصحاح جوهرى بهره برده است.
در شرح لغات صحيفهى سجاديه، تنها منبع مورد استفادهى ابن ادريس، كتاب الصحاح است و اين عنايت ويژه به كتاب الصحاح، در السرائر نيز به چشم مىخورد.
6 ـ 2. روش ابن ادريس
ابن ادريس خود در مقدمه كتاب، هدف از تأليف اين كتاب را اين گونه بيان مىدارد:
«كانفيها الفاظ لغوية لكلاحد لا تفهمو كلمات يحتاجفى فهم معانيها الى ان يترجم،فكتبت»
بنابراين ابن ادريس با شرح آن دسته از مفردات و كلماتى در صحيفه سجاديه كه فهم آن براى عموم مشكل است، با توضيحى مجمل و روان ـ آن هم براساس ترتيب ادعيه و خارج از هرگونه شيوههاى معمول معجمى ـ اقدام به نگارش اين اثر پرداخته است.
در اين رساله، حدود 600 لغت در قالب 54 دعا ـ البته به غير از دعاى شماره 11 و 38 ـ توضيح و تفسير شده است.
ابن ادريس در بيان لغت مورد نظر، خود را محدود به ذكر عين كلمه موجود در صحيفه نكرده و گاهى با بيان مصدر و يا شكل فعلى و يا اسمى لغت، به شرح و توضيح آن پرداخته است.
تنها مصدر لغوى كه ابن ادريس از آن در نگارش اين اثر بهره برده، كتاب «الصحاح فى اللغة» جوهرى است. وى در مقدمهى اين كتاب بيان مىدارد كه آن دسته از توضيحاتى كه از خود اوست، با رمز (سين) و آن چه كه از مصادر ديگر بهره برده، به گونهاى رمزى،
