همانى است كه در نسخه‏هاى پيشين بود. يعنى كاغذ فرنگى و خطّ نستعليقِ متوسّط.
اين كتاب نيز با مقدمه‏اى منظوم (ص 1 و 2 و3 ) آغاز مى‏شود، آنگاه به ترتيب ابتدا كلمه‏اى از كلمات اميرالمؤمنين عليه ‏السلام مى‏آيد، مانند: ايمانُ المَرء يُعْرَفُ بِاَيْمانِه. آنگاه ترجمه آن به تركى، فارسى و فرانسه مى‏آيد. و در آخر ترجمه منظوم آن به فارسى ذكر مى‏شود. البتّه در حاشيه هم لغات فرانسه با برابر آن به فارسى آورده شده است. كلمات حضرتش عليه ‏السلام به ترتيب حروف الفباست، يعنى از باب الالف آغاز گشته (ص 3)، و باب الياء ختم شده است. (ص154-150). در آخر نيز خاتمه‏اى منظوم دارد در قالب قصيده. تاريخ اتمام، دهم شوال سال هزار و سيصد و سى و هفت قمرى است، در عهد احمدشاه قاجار و وزارت وثوق الدوله:



شاه احمد با وثوق الدوله خوشدر شهى و در وزارت پايَدا
نقدا اتمامش بتاريخ آورددهم شوال و سال هجريا
الف و سيصد سى و هفت برج الاسدهفده از سرطان... !
دولتِ حق داده پاينده بُوَدشكرها عنوان‏نگار آرد بجا
از مقدمه منظوم نسخه اخير حاصل مى‏شود كه:
1 ـ ناظم، نظامى بوده است و ترك زبان. و در اين زمان (1337 هـ . ق) ايّام كهولت را مى‏گذرانده است.



چاكر ديرين لشكر اين زماناز اميرالمؤمنين نيكو قصار
ترجمه عرضه كند در سه زبانترك و خرس و از فرانسه خواستار
چون من المهد الى اللحد آمدهگاه پيرى هم بپوشد اين دثار
هر خطايى رفته، آريدش صحيحزآنكه از پيران نه عيب آمد عثار
(ص 3)
2 ـ با توجّه به پيرى ناظم در سال 1337 هـ . ق. بعيد نيست كه در سال 1342 هـ . ق در اثناىِ نظم صحيفه از دارِ دنيا رفته و لذا كار ناتمام مانده باشد.