رسيد كه آن را اختتامى از براى آن قرار داده، بعضى از آيات و اخبار را مذكور سازم.
5 ـ وى هر چند معتقد به تحريف و زياده و نقصان در قرآن نيست، امّا به قدرت و جزم به آن رأى نداده است، وى در شرح دعاى چهل و دوم (دعاؤه عند ختمه القرآن)، پس از آوردن ترجمه احاديثى بر چگونگى جمع آورى قرآن توسط اميرالمؤمنين عليه السلام و سپس بيان اقوال بزرگان دانشمندان شيعه در موضوع تحريف قرآن، قول شيخ طوسى رحمه اللّه را تقويت كرده كه هيچ اضافه و نقصانى در آن راه ندارد و سپس قول مرحوم فيض كاشانى در تفسير صافى را آورده است.

گزارش نسخه:

اين نسخه را محمد فصيح فرزند محمد معين در شعبان سال 1150 بخط نستعليق نوشته و عناوين با شنگرف است. داراى 212 برگ و هر صفحه داراى 27 سطر و سطح مكتوب 5/20×5/11 سانتيمتر است.
نسخه در دو جا افتادگى دارد:
الف ـ در آغاز، كه نسخه از اواسط دعاى سى و دوم (دعاؤه في صلاة الليل)، فقره «و هذا مقام من استحيا لنفسه منك» شروع مى‏شود.
ب ـ اواخر نسخه، از اواسط دعاى پنجاه و يك (دعاؤه في التضرع و الاستكانة)، فقره «الهى ما وجدتك بخيلاً حتّى سألتك»؛ كه دعاهاى 52 تا 54 هم افتاده است.
انجام كتاب:
اللهمّ اجعل ذلك ذريعة ليوم لاينفع مال و لا بنون الا من أتى اللّه بقلب سليم و وسيلة للشفاعة من يشفع شفاعة حسنة يكن له كفل منها و ذخيرة من كان يريد حرث الآخرة نزد له فى حرثه؛ بمحمّد و آله و عترته المعصومين؛ اميد از اخوان دينى آن است كه اگر بر سهو و خطائى عارف گردند به قلم عفو و اشفاق حك و اصلاح نموده حمل بر جهل اين بى‏بضاعت نمايند كه الانسان يساوق السهو و النسيان و در خلوات و وقت استجابت دعوات رعايت ظهر الغيب نموده از گوشه خاطر محو