خدايى را كه او است بىاول كه بود يا باشد پيش از او، و آخرست بى آخرى كه باشد پس ازو. آنك كوتاه شد از ديدنش چشمهاى نگرندگان و عاجز شد از صفتش و همهاى وصفكنندگان.»
پايان ترجمه [ دعاؤه فى التذلل، دعاى 53 صحيفه مشهوره ]:
«و ببخشاى مرا در گردآوردن من و زنده بازكردن من. و بكن در آن روز با دوستان تو در ايستادن گاه من و در ميان تو بازگشتن من و در همسايگى تو جاى من. اى پروردگار جهانيان».
2 . نسخه كتابخانه مرحوم فخرالدين نصيرى امينى در تهران كه عكس آن در كتابخانه محقق طباطبايى نگهدارى مىشود. مورخ 761 ق به دست محمدبن عبدالقهار شيرازى. 1
با ترجمه فارسى زير سطور به شنگرف. پيش از نسخه در مورد ترجمه چنين نوشتهاند:
«ترجمههاى اين نسخه نادر الوجود تماما از همان عصر 761 هجرى قمرى است و بسيار نفيس و گرانبهاست» و «پس از قرائت ترجمههاى اين نسخه مبارك معلوم شد كه كاتب اين نسخه و ترجمه آن را از كتابى قديمىتر از عصر خود كتابت نموده، چون بعضى از كلمات آن از سال 761 قديمىتر است مانند: فريشته، فرود آورده، كوچك داشت، آبشخور و...».
اين ترجمه از لحاظ زبان و لغات بسيار مهم و از دو ترجمه پيشين كهنتر است. نگارنده درخصوص هر سه اين ترجمهها و مقايسه آنها، نوشتار مفصلى تهيه كرده است.
سند اين نسخه همان روايت ابن اشناس است. به جز اين و نسخه پيشين، دو نسخه ديگر مىشناسيم كه داراى سند روايتى ابن اشناس هستند: يكى در كتابخانه حسن عاطفى در كاشان و ديگرى در كتابخانهاى شخصى در قم.
آغاز ترجمه دعاى اول:
«بنام خداى بخشاينده مهربان. بود از دعاى امام زينالعابدين على پسر حسين
1.ـ نسخههاى خطى شروح و ترجمههاى صحيفه سجاديه، ص ۲۵.
