رفته است. اسم «كتاب» در قرآن، گاهى به صورت مفرد، گاهى در تركيب اضافى «كتاب اللّه» (نوشته خدا) ^۱ و گاه همراه با اوصاف خاصى مانند: «كتاب مبين» (نوشته روشن) ^۲ «كتاب حكيم» (نوشته محكم يا حكيمانه) ^۳ و «كتاب مبين» (كتاب روشنى‏بخش) ^۴ و غير اين‏ها ^۵ آمده است.
بر خلاف نام «قرآن» ـ كه اختصاصى به كتاب آسمانى پيامبر ما صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم دارد ـ لفظ كتاب در قرآن مكررا براى كتاب‏هاى آسمانى پيشين نيز به كار رفته است. ^۶
2 ـ «نور»: اين نام دلالت بر نورانيّت ذاتى و جنبه علم و هدايت قرآن دارد، نورانيّتى كه از يك سو برهان خداوند است و معرف رسول گرامى؛ به عنوان پيامبر راستين حق: «يا ايها الناس قد جائكم برهانٌ من ربكم و انزلنا اليكم نورا مبينا»^۷ و از ديگر سو جانْ‏مايه دعوتِ رسول مكرّم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم است كه در پرتو آن، مردم را در راه حق و به سوى حق راهبرى مى‏كند: «فالذين آمَنوا به و عزّروه و نصروه و اتبعوا النور الذى أنزل معه اولئك هم المفلحون»«پس كسانى كه به او (يعنى پيامبر) ايمان آورده و او را بزرگ داشته و بدو يارى رسانده‏اند و از نورى كه همراه وى فرستاده شده است، پيروى كنند، آنان همان رستگارانند.»^۸ و در جاى ديگر آمده است: «فآمنوا باللّه و رسوله و النور الذى انزلنا...»«پس به خداوند و پيامبرش و نورى كه فرو فرستاده‏ايم ايمان آوريد...»^۹
با توجه به دو آيه اخير، معلوم مى‏شود نورى كه خداوند نازل فرموده، اين نزول همراه پيامبر است (انزل معه) و مردمان مأمورند تا به خدا و پيامبرش و نورى كه همراه پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم نازل فرموده، ايمان بياورند، او را بزرگ دارند و از نور هدايتش پيروى كنند تا به رستگارى برسند. ^۱۰