بنابراين يكى از شئون و اوصاف مهم قرآن، آن است كه با نورانيت ذاتى خود، پيامبر خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم را معرفى كرده و مردم را به سوى او فرامى‏خواند. ¹
3 ـ «مهيمن»: به معانى: گواه، پناه و نگاه‏بان و... ² آمده است. قرآن به همه اين معانى، بر ساير كتاب‏هاى آسمانى و وحيانى پيشين مهيمن است؛ «... و جعلته مهيمنا على كل كتابٍ انزلته» : «... و قرآن را بر هر كتاب (آسمانى) كه نازل كرده‏اى، گواه (و پناه) قرار داده‏اى» چرا كه قرآن دانش‏ها و معارف همه‏ى آن كتاب‏ها را ـ به نحو شگفت‏انگيزى ـ داراست، بدون اينكه از آن‏ها اثر پذيرفته باشد. به علاوه واجد علوم و دانش‏هاى بى‏پايانى است كه آن كتاب‏ها، يكايك ـ و نيز همگان با هم ـ فاقد آن‏ها بوده و هستند. چنين است كه با ظهور جلوه‏هاى علم و قدرت حق در قرآن، اين كتاب عظيم، حافظ و پناهگاه كليه كتاب‏هاى آسمانى ديگر و مسلّط و قاهر بر آن‏ها است. بلكه چهره آن كتاب‏ها و آورندگان آن‏ها (پيام‏آوران حق) را از لوث ناپاكى‏ها و ناروايى‏هايى كه دست‏هاى تحريف بدان‏ها بسته‏اند، پيراسته مى‏كند. و به حق بايد گفت: اگر قرآن نبود، حقيقت، درباره آن چهره‏هاى معصوم، قدّيس و الهى ـ و نيز آثار و پيام‏هاى واقعى آنان ـ براى هميشه در پرده‏هاى تاريكى و جهل پوشيده مى‏ماند.
در اين بخش از نيايش، تلميحى است به اين سخن خداوند متعال كه فرموده: «و انزلنا اليك الكتاب بالحقّ مصدقا لما بين يديه من الكتاب و مهيمنا عليه...» «و ما اين كتاب را