امور ياد شده مى‏باشد. ¹ و در متن همين دعاى شريف آمده است: «و فرقانا فرقت به بين حلالك و حرامك...» : «و فرقانى (قرارش دادى)، كه با آن ميان ـ احكام و ـ حلال و حرام خود را جدا ساختى...» ²
6 ـ «قرآن» ³ : قرآن؛ معروف‏ترين نام كتاب خداست، از ريشه «قرأ»: قرأ قرآنا به معناى تلاوت و خواندن است. «طبرسى» اين معنا را به ابن عباس نسبت مى‏دهد. آن گاه مى‏گويد: اين مصدر درحقيقت معناى اسم مفعول (خوانده شده) است. مانند كتاب كه به معنى مكتوب (نوشته) است. ⁴ همچنين گويد: بعضى نيز گفته‏اند: «قرأت الشى‏ء اى جمعت بعضه بعضا» ⁵ طريحى نيز اين معنا را تأييد فرموده است: «القارى: التالى و اصله الجمع لانّه يجمع الحروف» ⁶ : قارى، يعنى تالى [ تلاوت كننده و در پى (هم) آورنده ]و اصل (معناى) آن جمع است، زيرا كه (قارى) حروف (و كلمات) را جمع مى‏كند (و در پى‏هم مى‏آورد.) همچنين ذيل آيه شريفه: «و أن اتلوا القرآن» ⁷ گفته است: آن (يعنى قرآن) اسم اختصاصى كتاب خدا است و غير آن به اين اسم ناميده نمى‏شود. و قرآن را به اين نام ناميده‏اند، چرا كه سوره‏ها را جمع كرده و فراهم آورده است. ⁸
كلمه «قرآن» هفتاد بار در خود قرآن به كار رفته؛ كه 66 بار آن، اسم كتاب خداست، دو مرتبه به صورت تركيب «قرآن الفجر» ⁹ ؛ يعنى خواندن صبح‏گاهان، كه منظور نماز صبح ¹⁰ است. و دو مرتبه نيز به صورت اضافه به ضمير «هاء» (قرآنه، يعنى خواندن آن) آمده است: «إنّ علينا جمعه و قرآنه * فاذا قرأناه فاتبع قرآنه» «گردآورى و خوانـدن آن با ما است * پس چون بخوانيمش، از خواندن آن پيروى كن» . ¹¹ شيخ طريحى (ره) تفسير اين دو آيه را نيز چنين ذكر كرده است (ترجمه): «گردآورى آن ـ در سينه‏ى تو و اثبات (و اجراى) خواندن آن ـ بر زبان تو ـ برعهده ماست * پس چون ـ به