البته بهره‏گيرى از ويژگىِ شفابخشى قرآن، نيازمند عزم و اقدامى اختيارى است همراه با:
1 ـ سكوتى در راستاى شنيـدن كه ايـن را گـوش فـرادادن گـويند. (أنصـت... الـى استماعـه) ^۱
2 ـ گوش فرادادن با انگيزه فهم تصديق؛ يعنى فهمى آميخته با فروتنى در برابر حقّ و پذيرش و ايمان به راستى حقيقت (انصت بفهم التصديق) ^۲
11 ـ «ميزان» : «و جعلته... و ميزان قسط لا يحيف عن الحق لسانُه»؛ قرآن ميزان و ترازويى است حق‏نما و عدالت نما، حق را نشان مى‏دهد و بر پايه عدل مى‏سنجد. «ميزان» (ما يوزن به الشى‏ء) ابزار سنجش وزن است. قرآن، خود به حق و (همراه) با ميزان نازل شده است:
«اللّه الذى أنزل الكتابَ بالحقِ و الميزانَ...» : «خداوند كسى است كه كتاب را به حق و ترازو را فروفرستاد...» (شورى، 17)
بايد توجه شود كه براساس اين آيه شريفه، خداوند دو حقيقت والا را (از عوالم بالا) فرو فرستاده است: «كتاب» را و «ميزان» را، ^۳ لذا ترجمه آيه به اين شكل: «خداوند كتاب را به حق و ميزان (عدل) فرو فرستاد»^۴ نادرست است.
در تفسير قمى آمده است كه مراد از «ميزان» در اين آيه «اميرالمؤمنين عليه ‏السلام » است. ^۵ اين بيان، مضمون حديث ثقلين مى‏باشد و منطبق بر روايات نبوى «علىٌ مع القرآن و القرآن مع علىٌ» ^۶ كه شيعه و سنّى آن را نقل كرده‏اند.