نشور و خروج از قبرها است.
يكى از بشارت‏هاى قرآن براى مؤمنان، همين است كه از اندوه و گرفتارى «فزع اكبر» در امان هستند: «لا يحزنهم الفزع الأكبر....» (انبياء، 103)
دـ ايستگاه ارايه اعمال (موقوف العرض): قرآن ـ به لطف خداوند ـ فرو نشاننده عطش، در شدّت و گرماى قيامت؛ در «موقف عرض» است، (ش 104) و عامل رحمت ^۱ ترحّم و مهر (راحم) به بنده؛ در چنان موقفى است؛ ايستگاهى كه ـ بنابر ادلّه و به گفته‏ى بزرگان ـ سخت‏ترين مواقف قيامت است؛ آن گاه كه ما و اعمالمان راـ در برابرعرش خداوند ـ به پيشگاه او عرضه مى‏دارند! ^۲ كه انسان، با حال ذلّت و خوارى و از شدّت خجلت و شرمسارى ـ در آن عرصه‏ـ دوست دارد كه آب شود و بر زمينش فرو رود (ش 132 و 131): «و ارحم بالقرآن فى موقف العرض عليك ذلّ مقامنا....» ^۳ .
ه ـ گذر از صراط
قرآن، عامل ثبات قدم و جلوگيرى از لغزش‏ـ در هنگام گذرـ بر روى جسم جهنّم (صراط) و در هنگامه‏ى اضطراب و تزلزل آن است (ش 134 و 133): «و ثبّت به عند اضطراب جسر جهنّم يوم المجاز عليها زلَل اقدامنا.»
وـ رهايى از ساير شدائد هول‏انگيز قيامت؛ به سوى يك زندگى سپيد و محبّت‏آميز:
1ـ «قرآن» ـ به لطف خداـ عامل رهايى از همه‏ى ناراحتى‏ها و شدائد هول‏انگيز (139 و 140) و نجّنا به من كلّ كرب يوم القيامه و شدائد اهوال يوم الطّامة» ^۴
2ـ «قرآن» سپيدكننده روى‏هاست، در روزى كه (از سر حسرت و ندامت) چهره‏هاى ستمگران سياه مى‏شود (ش 141): «و بيّض وجوهنا يوم تسودّ وجوه الظّلمة فى