ادعيه و زيارت و خطبه‏هاى دينى به فرانسوى و انگليسى هستم، اين احساس ترس و وحشت و وسواس بى‏اندازه زياد را در وجودم زنده مى‏كنند...!) و من نيز گاه مى‏گريستم و به ايشان عرض مى‏كردم كه گناه من چيست، اگر آن آقاى مترجم، مثلاً به جاى «بهشت» نگاشته است «باغ»، يا به جاى «صفابخشيدن به روح و جان»، «شست و شوى نفس» را نوشته است...؟! اشتباهات، به اين نوع بود. اشتباهاتى ظريف، كه مى‏توانست متنى بسيار ادبى و عارفانه را (خداى ناخواسته) به متنى بسيار منطقى تغيير شكل دهد كه عارى از آن حالات خاصّ اخلاص و ارادت و احترام آن حضرت، به خداى متعال باشد.
پدرم ـ كه اميدوارم سايه ايشان تا مدّت‏ها بر سرِ اين كم‏ترين و فرزندانم باشد ـ اكثر جملات دعاها را خودشان، گاه به صورت چند سطر، گاه به صورت چند صفحه كامل، با چشمانى مؤوف، با تنى رنجور، با هزاران كار و مشغله، براى رضاى خدا و حضرت سيّدالشهداء عليه ‏السلام و حضرت امام سجّاد عليه ‏السلام ، برايم از زبان عربى، به فارسى سليس و فصحيح، و گاه نيز فرانسوى امروزى ترجمه مى‏كردند. در آن هنگام، من به بررسى و تطبيق متن صحيح پدرم، با متن فرانسوىِ خود مى‏پرداختم، تفاوت‏ها و سايه روشن‏ها و تغييرات و اشتباهات را به خوبى درمى‏يافتم، و سپس به ترجمه نهايى متن فرانسوى بسيار ادبى، و به سبك و شيوه قرون وسطايى كه براى اين گونه متون بسيار شايسته و مناسب است، اقدام مى‏ورزيدم. يكى ديگر از كارهايى كه اين كم‏ترين، بيش‏ترين جديّت را در دنبال كردن آن ابراز مى‏داشت، «سر و كلّه زدنِ مداوم» با كتابى فرانسوى بود كه مترادف‏هاى واژه‏ها را به صورت كامل و جامع ذكر مى‏كرد. بدين شكل، من با نهايت دقّت و وسواس مى‏كوشيدم دقيقا همان واژه‏اى را كه حضرت امام سجّاد به عربى فرموده بودند، در زبان فرانسوى بيابم و در ترجمه‏ام قيد كنم. از اين رو، پيوسته در بين كلماتى كه از يك معنا برخوردار بودند، به «گشت و گذار» مى‏پرداختم تا مناسب‏ترين را برگزينم. سپس پس از هر ده يا پانزده صفحه كه به اين شكل، تصحيح مى‏شد، دوباره همه چيز را براى بازبينى نهايى براى پدرم مى‏فرستادم تا ايشان، ترجمه جديدم را تأييد فرمايند. و كلّ اين اوضاع، دو سال يا اندكى بيش‏تر به طول انجاميد.
بديهى است كه اگر عزيزى بخواهد از من سؤال كند كدامين دعا، از ميان پنجاه و چهار دعاى آن حضرت، براى ترجمه‏اى سليس به زبان فرانسه، از همه دشوارتر بوده