است، بى‏درنگ پاسخ مى‏دهم دعاى چهل و هفتم (دعاى روز عرفه) آن نيز به دليل طولانى بودن آن. به همان اندازه، در همين دعا، گاه پيش مى‏آمد كه من بيش از هفت يا هشت نوبت، به ترجمه جمله بخصوص يا جملاتى مى‏پرداختم، و در هر نوبت، پدرم مى‏فرمودند كه هنوز هم به كُنه مطلب و مفهومى كه حضرت امام سجّاد قصد داشتند توجّه خوانندگان خود را به آن جلب كنند، دست نيافته‏ام، و يا از لحاظ ساختار زبان فرانسه، آن طور كه بايد و شايد، از لحنى «متقاعد كننده» يا «شيعى» يا «دينى و به ويژه اسلامى» برخوردار نشده است. يعنى متن، حالتى «اروپايى» با شباهتى زياد در واژگان و اصطلاحات فقهى مسيحى به خود مى‏گرفت، بدون آن كه اصل اسلامىِ آن، به درستى رعايت شود، و من ناگزير بودم ساعت‏ها يا گاه روزها، روى آن جمله يا جملات كار كنم تا دقيقا بازتابى از انديشه اسلامى و شيعى امام سجّاد عليه ‏السلام را در آينه ذهن خواننده‏اى فرانسوى زبان، پديد آورم، و نوشته‏اى كاملاً دينى، براساس چارچوب و ساختار نوشتارى اسلامى، تقديم خواننده كنم.
نكته ديگر آن كه پدرم دستور اكيد داده بودند كه صرفا از متن ترجمه قرآن بانو د.ماسُن (خداوند روح ايشان را قرين رحمت خويش سازد!) استفاده كنم.
پـدرم تأكيد مى‏كردنـد كه ساده‏تـرين، گوياترين و دقيـق‏ترين قرآن به ترجمه فرانسوى ـ تكرار مى‏كنم: براى اين متنِ بخصوص ـ مى‏بايست متعلق به بانو ماسُن باشد و بس. البته من ترجمه‏هاى ديگرى نيز در اختيار داشتم كه پدر، مرا از استفاده آن‏ها بازداشتند. نيايش‏هاى ديگرى كه دشوارى خاصّى را برايم ايجاد كردند، نيايش آغاز ماه رمضان و وداع با آن ماه مبارك، نيايش مدافعان و مرزبانان و نيايش در ذكر توبه بود.
يكى ديگر از نگرانى‏هاى من اين بود كه بكوشم، و بكوشم، متنى سراپا احساس و آكنده از آن اخلاص و تقوايى كه حضرت امام سجّاد، در هنگام راز و نيازهاى خود به انجام مى‏رساندند، پديد آورم. متأسفانه اغلب مشاهده مى‏شود كه متنى، با وجود آن كه از لحاظ نكات ترجمه، بسيار دقيق و صحيح است، ليكن از هيچ «روح و جانى» برخوردار نيست، و خواننده بدون تجربه كردن هيچ نوع طغيان روح يا انقلاب درونى، بدون فشاندن هيچ قطره اشكى، بدون فرورفتن در هيچ نوع تعمق و تأملى، به مطالعه آن مى‏پردازد، و سپس مضمون كتاب را نيز بى‏درنگ به دست فراموشى مى‏سپارد. حال آن