نكته مهم آن كه در اين مدينه فاضله، هيچكس امتياز بيهوده بر ديگرى ندارد. اين جامعه آرمانى بر مبناى عدالت است. و همان جامعه آرمانى قرآنى است كه خدا از آن راضى است و بدان رضايت مىدهد.
10 ـ فى محراب الصحيفة السجادية [ در آستان صحيفه] / دكتر على حسين جمعه، استاد ادبيات اسلامى، دانشگاه دمشق [ ص 119 تا 128 ]
ـ وقتى به درونمايه دعاهاى صحيفه سجاديه بنگريم، تمام شئون زندگى فردى، اجتماعى، اقتصادى، سياسى و فرهنگى را مىيابيم. مخاطب اين عبارات، تنها عقل نيست، بلكه وجدان و احساس و عاطفه انسانى نيز مورد خطاب است. ابعاد اين گونه مناجاتهاى بىمانند را نمىتوان درك كرد، مگر با صعود به قلّه رفيع كمالات انسانى و الهى. شيوه آنها، شيوه قرآن كريم و روش بلاغت نبوى است. مثلاً دعاى 30 تفسيرى روشن از آيات 22 و 23 سوره الذاريات نشان مىدهد، كه روابط آرمانى ميان انسان با خدايش را در زمينه مسائل مالى مىنماياند.
خواننده وقتى به دعاى 53 مىرسد، تغيير لحن را از شكل خبرى به گونه التماس و تضرّع مىبيند. در اين گونه تضرّع، بندهاى را مىتوان ديد كه ـ با وجود كمال تلاش در عبادت ـ خود را در پيشگاه عظمت و جلالت خدايش مقصّر مىداند. لذا دعا را از اقرار آغاز مىكند و به ندا و توسّل پايان مىبخشد.
بيان الطاف الهى به انسان در سراسر دعاى 46 با اعتراف به عجز از اداى حقوق خداوند ـ پس از يك ماه روزهدارى ـ به شيوهاى زيبا درآميخته است.
بدينگونه، دعاهايى مىبينيم با اسلوب قرآنى، كه از نداء، حذف و وصل، تقديم و تأخير و تمنّى و التفات آغاز مىشود و به فاصلههاى قرآنى ـ كه ساختار جملات قرآنى بر آن مبنا است ـ همچنين به ترتيب و تنسيق، تنوّع و گسترش، خاصّ و عامّ، تكرار، تفريع، تتميم، و مانند آن پايان مىگيرد.
دريغا! كه جهل نسلها و غفلت اهل تحقيق از اين گنجينه عظيم ـ با وجود ارج والاى آن ـ واقعيتى دردآور است.
